Η κοινωνία μας χωρίζει τις γυναίκες με πολλούς τρόπους και σε πολλά δίπολα. Παρθένα/Πουτάνα. Κορίτσι για σπίτι/Κορίτσι της μιας βραδιάς. Όμορφη/μπάζο. Έξυπνη/χαζή. Καλή λογική/θυμωμένη φεμινίστρια. Στο τελευταίο θα σταθώ. Πολλές από εμάς, που φωνάζουμε για την πατριαρχία και την αδικία που βιώνουμε μας μπαίνει η ταμπέλα της υστερικής και της τρελής φεμινίστριας. Γιατί προφανώς άμα είσαι φεμινίστρια είσαι τρελή, ή κάτι δεν πάει καλά μαζί σου. «Σας αφήνουμε να δουλεύετε, έχουμε ισότητα» λένε, άρα για ό,τι άλλο είσαι απλά υστερική. Βασισμένη στον θυμό που έχω μέσα μου, που έχουμε όλες μέσα μας, σκέφτηκα 3 λόγους που έχουν καθορίσει την ζωή μου από τη στιγμή που κατάλαβα ότι η κοινωνία για μένα έχει άλλα σταθμά και στάνταρ μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκα με δύο χρωμοσώματα Χ.
Βιασμοί
Ξέρουμε ότι μέχρι σήμερα (Οκτώβριος του 2021)* έχουν διαπραχθεί 13 γυναικοκτονίες, ο αριθμός των βιασμών όμως είναι άγνωστος. Οι περισσότεροι βιασμοί δεν καταγγέλλονται και έτσι οι περισσότεροι θύτες μένουν ατιμώρητοι και τα περισσότερα θύματα μένουν με την πληγή ανοιχτή. Βεβαία το σύστημα δεν είναι δομημένο για να βοηθήσει το θύμα. Το σύστημα θα ντροπιάσει, θα απαξιώσει και θα φοβίσει το θύμα για πολλούς λόγους. Πρώτος λόγος, φορούσε ρούχα που ήταν πιο αποκαλυπτικά από ράσο καλόγριας. Δεύτερος λόγος, λέει ψέματα για να αποσπάσει χρήματα ή να αναφερθεί το όνομα της και να αποκτήσει φήμη. Τρίτος λόγος, το θύμα θέλει να εκδικηθεί τον θύτη. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τα θύματα να διστάζουν να καταγγείλουν τους βιασμούς γιατί θα αντιμετωπίσουν καχυποψία και καθόλου συμπόνια από τις αρχές και τους φορείς.
Υπάρχει και μία κατηγορία θυμάτων που δεν σκέφτεται καν να καταγγείλει γιατί θεωρεί ότι έφταιγε ή δεν έχει ιδέα ότι έχει βιαστεί και ότι «το σεξ έτσι γίνεται και δεν πειράζει» αν ο άλλος την πίεσε γιατί «άντρας είναι έχει ανάγκες.» Υπάρχουν γυναίκες που βιάζονται από συζύγους ή αρραβωνιαστικούς και δεν πιστεύουν ότι αυτό είναι βιασμός, καθώς είναι το καθήκον τους να υπακούσουν και να δέχονται να κάνουν σεξ όποτε επιθυμεί ο σύντροφός τους. Είναι όλες οι γυναίκες που ήπιαν παραπάνω και ο καλοθελητής τις γύρισε σπίτι, μπήκε με το ζόρι μέσα και επικαλούμενος προφάσεις κατέληξε να της βιάζει, με εκείνες να μην μπορούν να αντιδράσουν καν. Είναι όλα τα κορίτσια που γνώρισαν τον ώριμο 20αρή και της έπεισε ότι είναι ώριμες για την ηλικία τους και έτοιμες να κάνουν σεξ με ένα άγνωστο ενήλικα. Είναι όλα τα κορίτσια που βιάζονται μέσα στα σπίτια τους από συγγενικά πρόσωπα και η οικογένεια σώπα μην τους πιάσει στο στόμα τους η γειτονιά. Αυτά και η αδικία του κόσμου για τις βιασμένες γυναίκες με κάνει έξαλλη.
Η γυναίκα στον εργασιακό στίβο
Όσες είμαστε τυχερές στο σύγχρονο καπιταλιστικό δυτικό κόσμο εργαζόμαστε. Άλλες κάνουμε δουλειές που πάντα ονειρευόμασταν, άλλες κάνουμε δουλειές στις οποίες συμβιβαζόμαστε για να βγουν τα προς το ζην. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι κάθε μία δίνει το 100% του εαυτού της για να αποδείξει ότι αξίζει.
Αυτό είναι που με κάνει έξαλλη. Όλες μας σκοτωνόμαστε βάζοντας τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα, δουλεύοντας χωρίς αύριο γιατί πρέπει να δείξουμε ότι αξίζουμε να είμαστε στη θέση μας. Αρκετές γυναίκες με πολλές ικανότητες και πολλές δυνατότητες πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύουν την αξία τους. Με τεράστιο αντίκτυπο στην προσωπική τους ζωή καθώς και στην ψυχολογική τους υγεία!
Πολλές γυναίκες σε υψηλόβαθμες θέσεις έχουν αντιμετωπίσει σεξισμό και μισογυνισμό απλά και μόνο επειδή είναι σε θέσεις εξουσίας. Όλες έχουμε ακούσει να λένε για κάποια συνάδελφο ότι πηδήχτηκε με τον τάδε και τον δείνα για να πάρει προαγωγή/αύξηση you name it. Ότι ο πατέρας της την βοήθησε να μπει στη δουλειά ή στην θέση. Αυτό δεν είναι καθόλου οκ.
Ένα άλλο σημείο που δείχνει την τοξικότητα στην ελληνική εργασιακή πραγματικότητα είναι το άπειρο mansplaining που δέχονται χιλιάδες γυναίκες. «Άκου με εμένα που ξέρω» λένε όλα τα alpha males από μέσα τους, ενώ εξηγείς στον κυρ Γιάννη που πουλάει γιαούρτια πώς να αυξήσει το engagement στο Instagram. (Disclaimer: Δεν έχω κάτι με αυτούς που πουλάνε γιαούρτια ήταν τυχαίο παράδειγμα).
Beauty Standards
Είμαι πολύ έξαλλη με αυτό. Θα αρχίσω με μία βιωματική ιστορία. Μετά το πρώτο lockdown που μέναμε όλοι σπίτι, έμενα προφανώς κι εγώ και το έτρωγα ολόκληρο. Αποτέλεσμα; Κάποια παραπάνω κιλά. Fast forward σε εξόρμηση στα μαγαζιά αφού είχε τελειώσει το lockdown. Πήγα να αλλάξω μία φούστα που δεν μου έκανε και μάλιστα σε ένα μαγαζί που τα νούμερα είναι λίγο προς τη μικρή πλευρά και το XL είναι πράγμα σπάνιο. Μία πωλήτρια με αντιμετώπισε ελαφρώς σαν την αρκούδα που πήγε να αγοράσει τούτου φούστα για να χορέψει στο μπαλέτο. Ύστερα από αυτό, τα μισά ρούχα δεν έμπαιναν ούτε στο πόδι μου με αποτέλεσμα οριακά να κλαίω σε ένα μαγαζί ρούχων σε ένα εμπορικό. Γιατί να πρέπει όσες από εμάς δεν είμαστε τυπικά λεπτές κάθε φόρα που θέλουμε να αγοράσουμε ένα ρούχο να περνάμε τα μαρτυρία του Ταντάλου και να πέφτει η ψυχολογία μας στα τάρταρα;
Τα πρότυπα ομορφιάς μας κυνηγάνε από τότε που ήμασταν μετά βίας 12 (συχνά και πολύ νωρίτερα). Δεν πρέπει να τρως πολύ, δεν πρέπει να ντύνεσαι προκλητικά αλλά ούτε να ντύνεσαι σαν αγόρι. Αλλά άμα από τα 12 στο medium, small δεν μπαίνεις μπορείς να κάνεις κάτι πέρα από το να φόρας ράσα; Ευχαριστούμε πολύ αγαπητή βιομηχανία μόδας για τα πρότυπα και συγγνώμη κιόλας που δεν είμαστε όλες η Αντριάνα Λίμα. Στην γενιά μου είχα πολλές γνωστές οι οποίες πάλευαν με την ανορεξία ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Το Instagram συνέβαλε αρνητικά τα επόμενα χρόνια στα κακά πρότυπα και στις ανθυγιεινές πρακτικές (yoni eggs σας κοιτάω). Αυτό με κάνει έξαλλη και θα με κάνει έξαλλη. Το καθημερινό ντύσιμο είναι μια αέναη μάχη με τον εαυτό μας ώστε να πιστέψουμε ότι μοιάζουμε με κάτι καλύτερο από βραστή πατάτα (Maybe that’s just me). Όλες είμαστε όμορφες και αξίζουμε να φοράμε ότι μας αρέσει and the cutest shit possible!
Προφανώς οι λόγοι που είμαι έξαλλη είναι πάνω από 3 και άμα βάλουμε τους λόγους όλων των γυναικών, τείνουμε απευθείας στο άπειρο. Προσπάθησα να μιλήσω για τους 3 λόγους που είμαι έξαλλη χρόνια τώρα, για τους οποίους θα μπορούσα να γράψω 4000 λέξεις και ένα μιούζικαλ για τον καθένα από αυτούς. Εύχομαι να έρθει μία μέρα, που να είμαι λιγότερη έξαλλη αλλά και πάλι όσο θυμωμένη και να είμαι, είναι οκ. Να κάτι ακόμα που με κάνει έξαλλη. Το να πρέπει σταθερά και μόνιμα να απολογούμαι για τον θυμό μου.
Άννα Μαρία
* Το 2021 έκλεισε με 17 γυναικοκτονίες. Δύο μήνες πριν κλείσει το 2022 μετράμε 16 γυναικοκτονίες σε όλη την Ελλάδα.
