Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια νευρωτική / δημιουργική κατάσταση μετάβασης προς κάτι καινούριο, κατάσταση που με κάνει να σκέφτομαι 13.000 χιλιάδες περισσότερες σκέψεις το λεπτό, να τρώω τα νύχια μου και να ξαγρυπνάω, πάντα σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί αν είχα πει ναι σε μια άτσαλη αυτοσχέδια πρόταση γάμου, που μου είχε κάνει σε μια φάση εφηβικού χωρισμού, το πρώτο μου επίσημο αγόρι.
Το έχω σκεφτεί, όποτε έδινα εξετάσεις σε κάποιο μάθημα στο πτυχίο ή το μεταπτυχιακό και κατουριόμουν πάνω μου από το στρες.
Το έχω ξανασκεφτεί, στη φάση που έκλεινα τεύχος σε κάποιο από τα έντυπα που συνεργάστηκα στο παρελθόν και μέχρι όλα τα διαδικαστικά να ορθοδρομήσουν και το έντυπο να μπει τυπογραφείο, κατουριόμουν πάνω μου από το άγχος.
Το έχω επαναφέρει στο μυαλό μου, στη φάση που ετοίμαζα μια καμπάνια/παρουσίαση για έναν μεγάλο πελάτη και ξενυχτούσα στο γραφείο ήδη κατουρημένη από την εμμονή, ότι κάτι έχω ξεχάσει να στείλω από τα υλικά ή επειδή το αρχείο δεν στέλνεται ποτέ γιατί πολύ απλά είναι τεράστιο βρε αγάπη μου.
Πάντα το σενάριο που τότε είχε δια ροπάλου και χωρίς καν δεύτερη σκέψη καταψηφιστεί, παρουσιάζει εμένα κάποιους καιρούς μετά από αυτή την άτσαλη αυτοσχέδια (και ας είμαστε ειλικρινείς προφανώς μεθυσμένη) πρόταση γάμου, να κάθομαι μπροστά από την τηλεόραση τουλάχιστον 30 κιλά πιο βαριά, με τουλάχιστον 4 ανήλικα παιδιά να ουρλιάζουν γύρω μου, όμως εμένα δεν θα με ενδιέφερε. Δεν θα με ενδιέφερε ούτε η τηλεόραση, ούτε τα παιδιά, ούτε η καταστροφή. Δεν θα με ενδιέφερε καν η ύπαρξη μου. Θα ήμουν ευτυχισμένα ληθαργική υπό την επήρεια κάποιου ψυχότροπου χαπιού που θα με έκανε να ακούω και να βλέπω, αλλά να μην ακούω και να μην βλέπω τίποτα.
Με λόγια απλά, θα του είχα πει ναι, τότε που απελπισμένος για να μη χωρίσουμε μου ζήταγε να με παντρευτεί, να μην πάει στη σχολή που είχε περάσει γιατί το έχει συζητήσει ήδη με τη μάνα του και είναι εν γνώσει της ο επερχόμενος γάμος.
Βασική διευκρίνιση: O άνθρωπος, που τότε ήταν και ο ίδιος ένα ανήλικο παιδί μπροστά στο εφηβικό μας δράμα, προφανώς δεν ήθελε ούτε αυτός πόσο μάλλον η μαμά του, να ενώσουμε για πάντα τις ζωές μας.
Δεύτερη βασική και σημαντικά απαραίτητη διευκρίνιση: O άνθρωπος που τότε ήταν και ο ίδιος ένα ανήλικο παιδί, σήμερα είναι ένας εξαιρετικός κύριος που κάποια άλλη εξαιρετική κυρία δέχτηκε την ενήλικη και συνειδητοποιημένη πρόταση γάμου του και είναι τώρα μαζί, ευτυχείς και με δύο παιδάκια.
Το παράδοξο με όλο αυτό το ακατάληπτο σχήμα, δεν είναι το φρικιαστικό αυτό σενάριο που σαν ταινία παίζει σχεδόν πάντα στο μυαλό μου, όταν έχω να κάνω κάτι που με πιέζει και με βγάζει από το comfort zone μου.
Το παράδοξο, είναι μια στιγμιαία αίσθηση ανακούφισης, καθώς σκέφτομαι ότι καθόλου δεν θα είχα επιχειρήσει ποτέ να γίνω η γυναίκα που πάντα πίστευα ότι θέλω να είμαι. Δηλαδή μια γυναίκα που θα ασχολούνταν με σπουδές και άλλες σπουδές και μετά με τον επαγγελματικό στίβο σε θέσεις δημιουργικές αλλά άκρως ψυχοφθόρες για ευαίσθητες καλλιτεχνικές φύσεις, όπως πάντα πίστευα ότι είμαι.
Στο σενάριο που θα έλεγα ναι σε αυτή την πρόταση γάμου, δεν θα είχα καν προλάβει να ανακαλύψω ότι διαθέτω μια τέτοια φύση που για να δαμαστεί έχει σχεδόν ανάγκη πού και πού από τη ντόπα που σου προκαλούν τέτοιες ενασχολήσεις, ακόμα και αν στις μισές έχω ήδη κατουρηθεί πάνω μου κρυφά.
Στο σενάριο αυτό θα ήμουν μια άλλη γυναίκα, παντρεμένη από τα 18 με πολλά μωρά, πολλά κιλά και ακόμα περισσότερα xanax (γιατί αν θες να παντρευτείς σε όποια ηλικία, έχει καλώς. Αλλά αν δεν θέλεις και τελικά το κάνεις, τα xanax παίζει να είναι και μονόδρομος).
Μετά από σοβαρή σκέψη, καταλήγω ότι αυτό το σενάριο αυτής της άλλης γυναίκας που ποτέ δεν έγινα, μου προκαλεί στιγμιαία ανακούφιση την εκάστοτε πιεσμένη μου στιγμή, γιατί στο μυαλό μου είναι -ίσως και λανθασμένα- αυτοκόλλητο με το απολύτως ανθρώπινο δικαίωμα του να εγκαταλείπεις. Να παραιτείσαι.
Δεν θα μπορούσα εύκολα να κατηγορήσω μια 18χρονη μητέρα που βρέθηκε λόγω άγνοιας ή απλής εφηβικής μαλακίας, να αντιμετωπίζει μια απίστευτα ζοφερή πραγματικότητα, επειδή σε κάποιο σημείο της διαδρομής παραιτήθηκε. Δεν θα μπορούσα να την κατηγορήσω εύκολα επειδή συνειδητοποίησε ότι η ζωή της δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκε και το΄χει ρίξει στο φαΐ τις νύχτες. Ούτε επειδή τη βγάζει μπροστά στην τηλεόραση με τις ώρες για αποσυμπίεση, ούτε καν γιατί αφού της βγαίνει η ψυχή σε καθημερινή βάση, αποφάσισε να πάρει ένα ή περισσότερα αγχολυτικά για να αντέχει να ξυπνάει το πρωί.
Τη συμπονώ αυτή τη γυναίκα και της δίνω όλα τα περιθώρια του κόσμου να παραιτηθεί για λίγο, ίσως και για πολύ. Δεν το θέλω για εκείνη, αλλά στο μυαλό μου, το περιθώριο της ανήκει πανηγυρικά.
Το ίδιο ακριβώς περιθώριο που ποτέ μα ποτέ ακόμα και σε εποχές ακραία ζοφερής πραγματικότητας, δεν έδωσα στον εαυτό μου. Τον κατά πολλές απόψεις και για πολλούς προνομιούχο εαυτό μου.
Είναι δημοκρατικό δικαίωμα των ανθρώπων να παλεύουν με τους εαυτούς τους και με τον κόσμο και δώστου να αγωνίζονται γιατί αυτό κάνουμε οι άνθρωποι γενικώς, αλλά είναι επίσης δημοκρατικό δικαίωμα του καθενός, όταν η πραγματικότητά του του κοπανάει το είναι, να εγκαταλείπει. Έστω για λίγο. Γιατί άλλο δεν μπορεί σε αυτή τη φάση.
Ακόμα και αν: «καλά εσύ δεν έχεις γίνει μάνα για να καταλάβεις τι θα πει ζόρι» ή «τι ανάγκη έχεις εσύ, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να δίνεις λογαριασμό πουθενά» ή «εγώ στη θέση σου θα ζούσα ζωάρα».
Αυτό είναι το σημερινό μου μάθημα.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να κλατάρουμε σε κάποια φάση.
Ποιος την έχει μεγαλύτερη, δεν έχει καν σημασία. Τη ζοφερή πραγματικότητα.
Σε ευχαριστώ πρώτο μου αγόρι, που δεν παντρευτήκαμε τότε.
Σε παρακαλώ αγαπητή κοινωνία, δώσε μου το δικαίωμα παρόλα τα προνόμια μου, να μπορώ να παραιτηθώ κάποιες φορές με τις ευλογίες σου, χωρίς ντροπή και τύψεις.
Σε παρακαλώ αγαπητέ εαυτέ μου, ξεκόλλα με τα της κοινωνίας, σταμάτα το διαρκές αυτομαστίγωμα και χαλάρωσε. Ακόμα και μπροστά στην τηλεόραση. Δεν πειράζει. Δεν σε βλέπει κανείς τώρα.
Αύριο πάλι.
Ιωάννα.
