Όταν διαβάζεις Καζαντζάκη απορείς. Πώς κατάφερε και έβαλε αυτήν (και τόσες άλλες) την πρόταση σε αυτή τη σειρά; Η μία λέξη κλασικό βιολί και η άλλη ηλεκτρική κιθάρα και η άλλη σφυρίχτρα και μαζί όλες να συνθέτουν μια φαντασμαγορική ορχήστρα απόλυτα αρμονική στο μάτι, στο αυτί και στο πνεύμα. Και όλη αυτό το ορχηστρικό μεγαλείο να αποπνέει μια σοφία τόσο φυσική και δωρική, όσο η βροχή. Ναι, τόσο συναισθηματικά. Όσο η βροχή. Όταν διαβάζεις Έλληνες ή ξένους τύπους όπως ο Καζαντζάκης, πολύ απλά τριπάρεις. Και αφού συνέλθεις, για δύο πράγματα είσαι σίγουρος. Πρώτον, δεν έχεις διαβάσει ποτέ κάτι πιο μεγάλο και δεύτερον δεν παίζει ποτέ να γράψεις κάτι μεγαλύτερο. Ή το ίδιο. Ή κάτι έστω κοντινό. Ή κάτι καμία χιλιοστή σκαλιά πιο κάτω. Και μετά λες πας καλά; Τολμάς, ακόμα και για να βγάλεις τον εαυτό σου άχρηστο, να συγκρίνεσαι με τον Καζαντζάκη ρε σούργελο; Αν παίζεις πιάνο και ακούσεις Rachmaninoff, καις το πιάνο σου και γίνεσαι ιατρικός επισκέπτης. Αν ζωγραφίζεις και δεις Monet, πας στη γωνία της μπανιέρας σου και κλαις σε εμβρυακή στάση. Πάμε και σε κάτι πιο γήινο; Αν θες να γίνεις fashion blogger σκέφτεσαι την Chiara Ferragni και τα κλείνεις τα social media και αν θες να γίνεις σερβιτόρος, σκέφτεσαι μια σερβιτόρα που δούλευε παλιά στο Pizza Hut και η τύπισσα ήταν τόσο ευγενική, σούπερ χαμογελαστή και με τέτοιο θετικό vibe, που λες δεν το΄χω ρε παιδί μου. Δεν θα γίνω ποτέ τόσο γαμάτος στο service. Πότε δεν θα γράψω τόσο  όμορφα. Ποτέ δεν θα παίξω τέτοιο πιάνο. Πότε δεν θα γίνω τόσο καλός. Ζούμε σε έναν κόσμο που το χαστούκι του tough ανταγωνισμού σου σκάει στο πρόσωπο από όταν ήσουν παιδί και η δασκάλα δεν διάλεξε το δικό σου «Πως πέρασα το καλοκαίρι μου» για να διαβαστεί μπροστά σε όλη την τάξη. Εκπαιδευόμαστε στο να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους και να βγαίνουμε πάντα μείον. Εκπαιδευόμαστε, να νιώθουμε πάντα σαν ένα μέσο σπίτι δίπλα στο φοιτητικό του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Είναι εγγενής σχεδόν αυτή η εσωτερική σύγκριση, καρφιτσωμένη στο dna των δυτικών κοινωνιών. Και έτσι δεν γράφεις ποτέ, ποτέ δεν κάνεις μουσική, ποτέ δεν ξεκινάς το project που εδώ και καιρό ονειρεύεσαι. Σχεδόν βουλώνεις τα αυτιά στη φυσική σου κλίση, στο χάρισμα σου και στο ταλέντο σου γιατί προφανώς κάποιοι κορυφαίοι άνθρωποι το έχουν κάνει ήδη τιτανοτεράστια και γιατί κάποιοι λιγότερο κορυφαίοι άνθρωποι γύρω σου, υπονοούν συχνά ή και το λένε ευθέως, ότι sorry, αλλά σιγά μην τα καταφέρεις. Πολύ συχνά, το λες και εσύ στο αυτάκι σου ψιθυριστά. Δεν γίνονται τέτοια θαύματα στον μέσο όρο αγάπη μου. Σετάκι και με την πιο απεχθή και μίζερη συμβουλή της γης: “Άπλωσε τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει η κουβέρτα σου”.

Υπάρχει μια θεωρία που υποστηρίζει ότι στη σημερινή εποχή, οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι απλά οι doers. Εκείνοι που είπαν δεν γαμιέται, θα το κάνω και ας τη φάω τη ντομάτα.  

Σε πολλές περιπτώσεις δεν τέθηκε καν ζήτημα ντομάτας στο μυαλό τους. Έμειναν στο δεν γαμιέται, πάμε. 

Υπάρχει μια ακόμα θεωρία που έρχεται από τα παλιά και λέει, ότι στο περίμενε για την τέλεια ιδέα, κόσμος έμεινε πάντα στην ίδια στάση περιμένοντας ένα απατηλό λεωφορείο που ποτέ δεν ήρθε. 

Τι μας σταματάει; Η τελειομανία; Η αδράνεια; Τα φράγκα; Ο φόβος να εκτεθούμε; Μήπως μας κρίνουν; Μήπως δεν πετύχει; Μήπως  πεθάνουμε από απογοήτευση και ντροπή; Μήπως μας δείχνουν όλοι με το δάχτυλο και μας πετάνε την ντομάτα που ο doer ποτέ δεν έφαγε, γιατί απλά καθρεφτάκι σε όλο του το σώμα;

Μου λες να πηδήξω από το παράθυρο; Αυτό μου λες; Ποιος πηδάει από ένα παράθυρο με το ενδεχόμενο να σπάσει πόδια και χέρια. 

Και αν πηδώντας από το εικονικό παράθυρο της φάσης σου, σπάσει ο φόβος σου; 

Κάποιοι το έκαναν. Είναι άνθρωποι που θαυμάζεις. Και όχι δεν είναι ο Καζαντζάκης. O Καζαντζάκης είναι ο ίδιος το παράθυρο. Εδώ μιλάμε για καταστάσεις πιο mainstream, για ανθρώπους πιο κοντά στα μέτρα που καταλαβαίνουμε. Για την τύπισσα που γούσταρε τα ταξίδια και έκανε τελικά ταξιδιωτικό blog και τώρα την πληρώνουν για να πηγαίνει στο Νέο Δελχί. Τον τύπο που φωτογράφιζε γραβιέρες και τώρα φωτογραφίζει τέχνη και καλλιτέχνες. Για την τύπισσα που απολύθηκε από τη διαφημιστική και τώρα από τα έσοδα του site της, χαλαρά την αγοράζει. Δίπλα μένουν. Στην ίδια πόλη με σένα. 

Τι κοινό έχουν; Το έκαναν. Κάπως το έκαναν στην αρχή. Με τα όποια μέσα. Ενδεχομένως όχι τέλεια. Μπορεί απλά συμπαθητικά. Όμως το έκαναν. Και μετά κάπως, κάπου πήγε. Τους πήγε και το πήγαν. 

Πολλά αντέχονται στη ζωή. Ακόμα και τα οδυνηρά, αυτά που λες όχι με τίποτα δεν θα το αντέξω. 

Πολλά αντέχονται. To προσωπικό  «What if» του καθενός όμως που του καίει χρόνια τα σώψυχα,  όχι. Δεν αντέχεται.  

Γι΄αυτο σου λέω. Ρίξε τον “σάλτο” σου τον ωραίο. What if I fall θα ρωτήσεις. What if you fly? θα ρωτήσω.

 Κοινότυπο αλλά to the point. 

Ιωάννα.