‘Ελα, πιασάρικο το θέμα! Αρκετά για να σου τσιτώσει δύο φλεβίτσες στα μηνίγγια και άλλες δύο στο λαιμό. Σετάκι με το «Πότε θα παντρευτείς;» και το «Άλλο παιδάκι δεν θα κάνετε;». Προσωπικά, το
«πότε θα σοβαρευτείς να κάνεις κανένα μωρό» είναι το No1 στα charts μου χρόνια τώρα.
Είμαι 41 ετών, άτεκνη (προφανώς) και τα τελευταία 20 χρόνια έχω ακούσει πολλά. Πολλά! «Να, η γιαγιά σου με αυτό τον καημό πέθανε», «Μα πρέπει και εσύ να κάνεις ένα μωρό να χαρεί και η μάνα σου η καημένη», «Τι γίνεται; Έχεις καταλάβει ότι δεν έχεις περιθώριο;», «Τώρα εσύ νομίζεις ότι είσαι προχωρημένη επειδή δεν κάνεις μωρό;», «Δε φταις εσύ, οι γονείς σου που σε μεγάλωσαν έτσι φταίνε», «’Αντε, πότε θα βάλεις μυαλό; Περάσανε τα χρόνια!».
Το αν θέλω, αν ήθελα, αν μπορώ, αν μπορούσα, αν φοβάμαι, αν φοβόμουν, αν το ωροσκόπιο μου έλεγε ότι πρέπει να περιμένω 240 τέρμινα, δεν έτυχε μεγάλης εκτίμησης. Όχι ότι θα έπρεπε να αφορά κάποιον άλλο, πέραν από εμένα και τον εκάστοτε σύντροφο μου.
Αυτή η εντυπωσιακή, η ακατανίκητη ανάγκη των γύρω μου να μου επιβάλλουν την πεποίθηση πως ΠΡΕΠΕΙ να κάνω μωρό. Αυτή η μάστιγα. Όχι απλά να αποκτήσω (υιοθεσία, παρένθετη μητέρα κ.α). Πρέπει να το κάνω εγώ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΩΡΟ. Διαφορετικά μπορεί και να μετανιώσω.
Το ακούτε και εσείς αυτό ως το απόλυτο, το κορυφαίο επιχείρημα; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΡΟ γιατί θα φτάσεις σε μια ηλικία που θα θέλεις και δεν θα μπορείς και τότε (έρχεται): θα το μετανιώσεις.
Οι ερωτήσεις αυτές προέρχονται και από τα δύο φύλα (αν και κερδίζουν τα θηλυκά) και από όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές ομάδες (εδώ κερδίζει η οικογένεια). Αποδέκτες ωστόσο είναι κατά κύριο λόγο οι γυναίκες (έλα, δεν το πιστεύω).
Γιατί εμείς οι γυναίκες, δεν γίνεται να μην θέλουμε να γίνουμε μητέρες. Δεν υπάρχει αυτή η επιλογή. Σε διαφορετική περίπτωση, είσαι ένα έκτρωμα της φύσης, ένας κακός άνθρωπος χωρίς αρχές που ακριβώς επειδή είσαι προβληματική προχωράς με λάβαρο το: «Δεν θέλω να κάνω παιδί».
Κανείς βέβαια δεν σου λέει ποτέ ότι μπορεί και να μετανιώσεις που έκανες ένα παιδί (ωωω τι είπε…). Στo Google η φράση «regret having a child» έχει περίπου 68.600.000 αποτελέσματα. Ωστόσο, δεν ξέρω για σας, εγώ δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να το λέει. Γιατί προφανώς δεν έχει αυτή την επιλογή. Αν το πει, θα καεί ζωντανός και ενδέχεται να έχει και ποινικές κυρώσεις.
Επίσης, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν έχεις και το δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη. Τι είσαι 5χρονο; Πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο. 1.Θέλω. 2. Δεν θέλω. Και να υποστείς τις συνέπειες της εκάστοτε επιλογής. (ΕΕΕεεεε…χελόου προφανώς πρέπει να διαλέξεις το 1, αλλιώς είπαμε…)
Σε διαφορετικές ηλικίες, αυτές οι ερωτήσεις είχαν διαφορετική επιρροή πάνω μου. Με έχουν στεναχωρήσει, με έχουν θυμώσει, με έχουν κάνει να θέλω να αυτοκτονήσω, με έχουν αφήσει αδιάφορη, μου έχουν προκαλέσει κρίσεις πανικού και βαθιά ψυχολογικά θέματα. Κατά καιρούς έχω επιστρατεύσει ως άμυνα το χιούμορ, την επίθεση, το κλάμα, την απομάκρυνση και τη βοήθεια φυτικών φαρμάκων. Τι λειτουργεί καλύτερα; Τίποτα. Κάθε φορά, είναι σαν την πρώτη φορά και κάθε φορά θα σε χτυπήσει στο πρόσωπο.
Υπάρχει βέβαια κάτι που θα λειτουργούσε. Να σταματούσαμε να ρωτάμε αυτές τις τόσο παράφορα αδιάκριτες ερωτήσεις (μαγικό;).
Προς Θεού. Δεν είναι ότι δεν θέλω να μιλάω για αυτό. Αντιθέτως. Μιλάω. Πιστεύω πως θα πρέπει να συζητάμε και γι’ αυτό το θέμα όπως και για όλα τα θέματα. Με την κολλητή μου ή με φίλους ακόμα και με συγγενείς αν γίνει κάποια συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα, αναλύω διεξοδικά τι πιστεύω και τι θέλω, σε εκείνη τη δεδομένη φάση ζωής που βρίσκομαι (Ναι ρε, εγώ αλλάζω και γνώμη. Μου έχει τύχει και να θέλω, και να μη θέλω – Ναι είμαι 5χρονο). Το πρόβλημα έγκειται στην αδιακρισία της ερώτησης, όταν αυτή γίνεται μόνο και μόνο για να μειώσει τον αποδέκτη. Εκεί είναι το ζουμάκι.
Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός, αλλάζεις status. Έχεις ενηλικιωθεί, έχεις σοβαρευτεί, έχεις καταλάβει το νόημα. Αν δεν έχεις γίνει (δεν μας νοιάζει κυρία μου αν δεν μπορείς ή αν δεν θέλεις ,τα είπαμε αυτά), απλά είσαι ελαφρόμυαλη. Ανεύθυνη. Και έτσι υποδεέστερη. Αυτή η ερώτηση είναι για όσους τη θέτουν, η στιγμιαία επιβεβαίωση ότι εκείνοι είναι ανώτεροι από εσένα. Γιατί εκείνοι είτε έχουν, είτε θα κάνουν. Δεν θα προσπαθήσουν απλά χρυσό μου. Θα ΚΑΝΟΥΝ!
Εν κατακλείδι, το θέμα δεν είναι ποτέ η ίδια η απάντηση. Ό,τι και να πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.
«Μα, προσπαθώ / δεν μπορώ να κάνω» -> «Κρίμα το καημένο το κορίτσι, έχει πρόβλημα»,
«Μα δεν θέλω να κάνω» -> «Κρίμα, το καημένο το κορίτσι είναι ηλίθιο”,
«ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΡΩΤΑΣ; ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ;» -> «Κρίμα το καημένο το κορίτσι είναι ανάγωγο» (και ηλίθιο).
Δεν υπάρχει συνταγή και μέθοδος για ν’ απαλλαγείς από αυτές τις ερωτήσεις και από αυτούς τους ανθρώπους. Πάντα θα υπάρχουν στη ζωή μας. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται τελικά να κάνεις τίποτα για αυτό. Δεν χρειάζεται να τους αποδείξεις πως είσαι ανώτερη τους. Είσαι ήδη. Και οι ίδιοι θα φροντίσουν με αυτή τους την κουβέντα, με αυτή τη φοβερά αδιάκριτη ερώτηση, να γίνουν από μόνοι τους κατώτεροι σου.
Τώρα, εσύ που δεν είσαι σαν τους άλλους, που θα ρωτήσεις από ενδιαφέρον και όχι για κουτσομπολιό, που είσαι άνθρωπος που καταλαβαίνει, που νιώθει κάτι περισσότερο, που έχεις αν μη τι άλλο βρεθεί στην ίδια θέση και άρα ξέρεις, που άνθρωποι είμαστε μπορεί να σου ξεφύγει…Ε όχι. Φάε μια τσίχλα.
Άνια.
