Η καλή κόρη και το χριστουγεννιάτικο δώρο

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα κορίτσι. Οκ δεν ήταν απλά ένα, ήταν χιλιάδες, εκατομμύρια, όμως άσε με να σου πω την ιστορία αλληγορικά βρε κορίτσι μου! Πώς αλλιώς μπορεί να ειπωθεί μια ιστορία παρά με συμβολισμούς;

Λοιπόν, τι έλεγα; Ναι. Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα κορίτσι. Ζούσε μαζί με τα δεκάδες pets της. Τι είδους pets είχε; Δεκάδες μικρά γούνινα «πρέπει». Με το που την έβλεπαν κούναγαν σαν τρελά την ουρά τους τα «πρέπει» της. Το ήξεραν ότι δεν θα έπεφτε το βράδυ για ύπνο αν δεν τα είχε όλα φροντισμένα και απόλυτα ικανοποιημένα.

Εκείνη τα χτένιζε, τα νανούριζε και τα τάιζε καθημερινά με ενοχές, περιοριστικές πεποιθήσεις και παιδικά υποσυνείδητα κατάλοιπα. Το αγαπημένο snack των «πρέπει» είναι τα παιδικά υποσυνείδητα κατάλοιπα. Με αυτά θεριεύουν και γίνονται μεγάλα και τρανά.

Τα τάιζε λοιπόν τα -πλέον- τσουπωτά της «πρέπει» με όλα τα καλά και εκείνα της έφτιαχναν τη to-do list της ημέρας, του μήνα, τη ζωής.

Πρέπει να είσαι από όλους η καλύτερη. Πρέπει να είσαι πάντα ΠΑΝΤΑ αποτελεσματική και υπερ-αποδοτική και να μην σταματάς ποτέ και πάλι να συνεχίζεις ό,τι και να γίνει. Πρέπει να σε νοιάζει πρώτα τι νιώθουν οι άλλοι και μετά τι νιώθεις εσύ. Πρέπει να προσφέρεις, δώσε δώσε κι άλλο, πρέπει να δίνεις. Ακούς; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ. Πρέπει η απόδοση σου ακόμα και σε «καιρό πολέμου» να είναι υψηλή. Πρέπει να είσαι δύναμη. Πρέπει να κάνεις τους άλλους να γελάνε. Πρέπει να είσαι καλή φίλη. Πρέπει να είσαι καλή μάνα. Καλή σύντροφος. Καλή επαγγελματίας. Όχι καλή. Η καλύτερη. Πρέπει πάντα να βρίσκεις λύσεις για όλα. Πρέπει να μην σταματάς. ΔΙΝΕ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟ. Πρέπει να ξεχωρίζεις. Πρέπει να λάμπεις σε κάθε συνθήκη. Πρέπει να φροντίζεις τους άλλους. Πρέπει να είσαι bigger than life. Μην ξεχνάς όμως, πρέπει να είσαι συγχρόνως πάντα ταπεινή.

Τα βράδια ξάπλωναν όλα πάνω στην καρδιά της. Σε κάθε χτύπο, τα αφράτα της «πρέπει» σιγομουρμούριζαν: Πρέπει να τα κάνεις όσα είπαμε ε; Δεν θέλουμε να πέφτεις! Δεν θέλουμε να ελαττώνεις ταχύτητα. Πρέπει να είσαι διαρκώς σε δίνη. Μην σταματάς λέμε! Μόνο έτσι θα σε αγαπάνε. Μόνο έτσι θα είσαι σημαντική στη δουλειά σου. Μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί μία σχέση και ένας γάμος. Μόνο έτσι θα είναι το παιδί σου ευτυχισμένο. Μόνο έτσι θα είσαι σωστή.

Στον πιο έντονο χτύπο της, επειδή την ήξεραν καλά, της ψιθύρισαν σχεδόν χαιρέκακα: Μόνο έτσι θα είσαι καλή κόρη. Ακούς παιδί μου; ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΗ ΚΟΡΗ.

Έξυπνα τερατάκια.

Ένα πρωί, ήταν και γιορτές αξέχαστα, δεν άντεχε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Τα τηλέφωνα της χτύπαγαν, φωνές ανθρώπων της μίλαγαν, το BeReal της κουδούνιζε, τα φωτάκια στο τέλειο δέντρο της χοροπηδούσαν, εκείνη όμως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Τα γούνινα ζουμπουρλά της pets, τα «πρέπει» της, είχαν πια γίνει σαν μικρά χριστουγεννιάτικα διαστημόπλοια.

“Here am I floating ’round my tin can far above the moon. Planet Earth is blue and there’s nothing I can do.”*

Σκέφτηκε να κρυφτεί στα σκεπάσματα της για λίγο, ίσως για πάντα. Όμως τα γούνινα διαστημόπλοια ανέβαιναν από την καρδιά στον λαιμό της. Σε πολύ λίγο δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει.

Ίσως αυτό να ήταν τελικά μία κάποια λύση;

Όλοι οι άνθρωποι που αγαπούσε, όλα τα πράγματα που αγαπούσε ίσως άξιζαν μέχρι και την τελευταία της ανάσα. Άλλωστε τόσοι και τόσοι το κάνουν. Τόσες γυναίκες ζουν χωρίς να αναπνέουν σε καθημερινή βάση. Γιατί όχι κι εκείνη; Πώς να αντισταθείς στο πιο ισχυρό pattern που έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη κοινωνία εξαιρετικά αφιερωμένο σε σένα;

Ένα γούνινο διαστημόπλοιο προσγειώθηκε νωχελικά προς το πηγούνι της. Είναι Χριστούγεννα της είπε. Σήκω να ετοιμάσεις. Σήκω να ετοιμαστείς. Σήκω. Πρέπει να σηκωθείς.

Άνοιξε τα μάτια, κοίταξε τα χρωματιστά φωτάκια στο δέντρο και το μάτι της γυάλισε στην αντανάκλαση. Το γιγαντιαίο «πρέπει», σχεδόν ακούμπησε τα χείλια της.

Σκέφτηκε τον φοβερό της μύθο (όλοι με τέτοιους ζούμε), σκέφτηκε όλα όσα πρέπει καθημερινά να κάνει για να τον συντηρεί, σκέφτηκε τη μαμά της, το μπαμπά της, όλη την οικογένεια της, τα πτυχία της, την καρέκλα του γραφείου και τα ακουστικά της, σκέφτηκε βουνά από μελομακάρονα και κουραμπιέδες που την περίμεναν να τα αγοράσει, σκέφτηκε τα ακόμα μεγαλύτερα βουνά από χριστουγεννιάτικα δώρα που είχε γραμμένα στις δεκάδες to-do λίστες της για να πάρει.

Δεν σκέφτηκε ποτέ τι δώρο θα ήθελε εκείνη για τα Χριστούγεννα.

Το σκέφτηκε τώρα.

Και με μία απότομη κίνηση, δάγκωσε το διαστημικό χριστουγεννιάτικο «πρέπει» που ξάπλωνε στο κάτω της χείλος, με όλη τη δύναμη των δοντιών της.

Πήρε μια βαθιά ανάσα από τη ρίζα των πνευμόνων της αφιερωμένη σε όλα τα κορίτσια που έσπασαν έστω και για μία στιγμή, μία φορά, το ηλεκτροφόρο φράγμα της καλής κόρης. Της γυναίκας που δεν πρέπει να θυμώνει γιατί χαλάει την ομορφιά της. Της κυρίας που δεν πέφτει ποτέ κάτω από τα 120 χιλιόμετρα γιατί πρέπει κάθε λεπτό να αποδεικνύει την αξία της. Της τελειότητας που πρέπει να παρουσιάζω για να με αγαπάς.

Ρεύτηκε πιο δυνατά από ότι επέτρεπε στον εαυτό της συνήθως και γύρισε πλευρό συνεχίζοντας να κοιτάζει τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια.

*David Bowie – Space Oddity