Η ντροπή

Η ντροπή.

Ζούμε σε μία κοινωνία τον 21ο αιώνα. Στην πραγματικότητα όμως και σε πολλές πολλές εκφάνσεις αυτής της πραγματικότητας, ζούμε σε μία κοινωνία τον 18ο αιώνα. Ειλικρινά είναι ακραία εξοργιστικός ο τρόπος που ενίοτε φερόμαστε, που ενίοτε ζούμε και σκεφτόμαστε και είναι πραγματικά άξιο απορίας πως οι ντομάτες από τα καφάσια των μανάβικων δεν πετάγονται μόνες τους να πέφτουν με φόρα και απαξίωση πάνω σε κεφάλια.  

Ας μιλήσουμε λοιπόν λίγο για ντροπή. 

Πρέπει να ντρέπεται κάθε θηλυκότητα που δεν είναι ικανοποιημένη σε μία σχέση και που αισθάνεται ότι δεν την γεμίζει πια; Πρέπει να ντρέπεται κάποιος άνθρωπος που θα πει, ξέρεις τι, δεν μου αξίζει αυτό. Με βαραίνεις και θέλω να πετάξω ψηλά. 

Πρέπει να ντρέπεται κάθε άτομο που θέλει να ζητήσει κάτι στο σεξ, να ντρέπεται να διεκδικήσει την ευχαρίστηση που του αξίζει και να νιώθει ότι θα κατακριθεί ή θα γελοιοποιηθεί; 

Πρέπει να ντρέπεται κάθε παιδί που είναι από χωρισμένους γονείς; Πρέπει να ντρέπεται το παιδί που ο γονιός του είναι φυλακή, σαν να είναι φυλακή το ίδιο;

Πρέπει κάθε άτομο που έχει παραπάνω κιλά να ντρέπεται να ζητήσει ένα ρούχο γιατί το μέσο νούμερο είναι κατά κανόνα μικρό; Να ντρέπεται να βγει από το δοκιμαστήριο γιατί αυτό που δοκίμασε είναι στενό λες και αυτό είναι ποινικό αδίκημα; 

Πρέπει τα παιδιά να ντρέπονται όταν δεν πάνε καλά στις Πανελλήνιες; Να ντρέπονται αν γουστάρουν να ασχοληθούν με τη μαγειρική ή με κάποια τέχνη;  

Πρέπει να ντρέπεται η γυναίκα που έπεσε θύμα βιασμού και ακούει να τη ρωτάνε τι φορούσε, λες και αυτό το όποιο φορούσε αποτελεί υπερασπιστικό στοιχείο ενός σαδιστή βιαστή;  

Πρέπει το θύμα της ενδοοικογενειακής βίας να ντρέπεται που βιώνει κάτι τόσο τραυματικό χωρίς να φταίει και να σηκώνει και το βάρος για τη δήθεν πυροδότηση του θυμού του θύτη; 

Πολλά παραδείγματα αυτής της βασανιστικής ντροπής. Τα ξέρουμε, τα βλέπουμε και πολλά από αυτά τα ζούμε και στο πετσί μας. Όχι όλα, αλλά κάποια. Βασικά ντρεπόμαστε ήδη από τη στιγμή που ξεκινάμε να αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται γύρω μας. 

 

 

Γιατί; 

 

Γιατί είναι τόσο μα τόσο κανονικοποιημένη η ντροπή σε καθετί; Γιατί να φαίνεται ακραία αδύνατο το ενδεχόμενο να ζούμε έναν τόνο λίγο πιο απενοχοποιημένα; (Σημείωση, όταν εννοούμε απενοχοποιημένα δεν εννοούμε να τα κάνουμε όλα ώπα γύρω μας χωρίς να μας νοιάζουν ποτέ οι υπόλοιποι).

 

Ποιος μας έχει μάθει να ζούμε έτσι; Ουυυυυ πολλοί. Η ίδια η δομή της κοινωνίας, η δομή της οικογένειας, η θρησκεία, η πατριαρχία,  οι προκαθορισμένοι κοινωνικοί ρόλοι, τα κουτάκια που πρέπει όλοι να είμαστε μέσα για να μπορούμε να θεωρούμαστε «κανονικοί» και αποδεκτοί.

 

 

Πόσο ωραία θα ήταν να ζούσαμε έστω ένα τσακ πιο ελεύθεροι από όλα αυτά για τα οποία έχουμε εκπαιδευτεί να νιώθουμε ντροπή. 

 

Άννα Μαρία. 

 
TOP