Λόλα, να ένα φλέρτ

Ανάμεσα στα άλλα θέματα προς live ή online συζήτηση που ξεκίνησε το #metoo, το αγαπημένο μου προσωπικά, είναι αυτό κάποιων θιγμένων κύριων σε σχέση με το κατά πόσο όλο αυτό το κοινωνικό κύμα, δήθεν παρασέρνει μαζί του και το φλερτ. Ναι αυτή ήταν μια μεγάλη πρόταση. Όσο μεγάλη και η ευθιξία τους, κυρίως στα social media. Εκεί που τα σχόλια είναι παχιά και οι δηλώσεις βαριές. 

Ανώνυμοι και επώνυμοι άντρες εξέφρασαν άλλοι πιο συγκρατημένοι και άλλοι με μεγάλη ταραχή, την ανησυχία ότι τόσο που όλα τείνουν να γίνουν politically correct επί αυτού του πλαισίου, πλέον το σωστό αρσενικό θα έχει συστολή στο αγνό χριστιανικό μπάσιμο, με τον φόβο μην τον πουν εν δυνάμει βιαστή.

Προσπαθώ με αγνή κι εγώ καρδιά να καταλάβω, πώς δύο τόσο ακραία αντιθετικές έννοιες, όσο το φλερτ και η παρενόχληση, υπάρχει ποτέ περίπτωση να μπερδευτούν από έναν νοήμονα άνθρωπο. 

Να θέσουμε ρητορικά ερωτήματα; Ας θέσουμε. Τι είναι το φλερτ; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα βουνά; Μην είναι μια δικ πικ που έρχεται απρόσμενα στο messenger; Είναι τελικά τόσο υποκειμενική και σχετική έννοια; 

Πάμε να γίνουμε κάθετες. Όχι, δεν είναι υποκειμενική η έννοια. Γιατί;

Γιατί τo catcalling, δεν είναι φλερτ.

Το να σου λέει κάποιος στο δρόμο τι ωραία κωλάρα έχεις, δεν είναι φλερτ, δεν είναι κομπλιμέντο, είναι επίθεση. Στην οποία δεν μπορώ να σου απαντήσω, γιατί πολύ απλά σε φοβάμαι. Αν δεν φοβόμουν, θα σου πέταγα καφάσια τις ντομάτες από το κοντινότερο μανάβικο και ιδανικά κι ένα χαστούκι. Και αν χαμηλώσουμε λίγο τους τόνους από τις κωλάρες, είναι άραγε φλερτ η παραγωγή σαλιωμένων ήχων όπως «μμμμμ πωπωπω, έλα κοριτσάκι, θα μου δώσεις το τηλεφωνάκι σου; Τι κουκλάκι είσαι εσύ»;

Όχι δεν είναι. Είναι μία προσωπική σκέψη που ο κάθε αρσενικός εσύ, νιώθει τη χαλαρότητα και το ελεύθερο περιθώριο να μοιραστεί, απλά και μόνο ως αποτέλεσμα ενός abstract πατριαρχικού προνομίου που σε λόγια, μάλλον θα πήγαινε κάπως έτσι: Νιώθω ότι έχω απερίφραστα το άγραφο δικαίωμα, να σου ρίχνω στα μούτρα την αίσθηση που μου προκάλεσε το σώμα σου, καθώς και την αίσθηση κυριαρχίας, που επειδή έτσι θέλω, νιώθω ότι έχω σε αυτό. Για συντομία βολεύει πολύ και το: Γιατί μπορώ.

Καλή φάση να μοιραζόμαστε έτσι χαλαρά και φωναχτά κάθε αίσθηση ή σκέψη που μας έρχεται στο κεφάλι βλέποντας κάποιον. Θα μπορούσε να παίξει και ως: «Καλώς τον μαλάκα», βλέποντας τον προϊστάμενο, αλλά εκεί δεν σας βλέπω αγόρια θαρρετούς. Ποιος σε ρώτησε τι γνώμη έχεις για τον κώλο, τα μάτια, τα μπούτια, τα μαλλιά μου; Σε ρώτησε κάποιος; Όχι. Κράτα την για τον εαυτό σου λοιπόν τη φωναχτή σου δήθεν επιβράβευση. Δεν την θέλω. Α και δεν είναι επιβράβευση. 

Γιατί το iaso kokla, δεν είναι φλερτ.  

Πάμε να μεταφέρουμε το πρόβλημα μας σε digital περιβάλλον. Αντικειμενικό το γεγονός ότι πλέον το πίτσι πίτσι εκτός διαδικτύου έχει σχεδόν εξαλειφθεί (μεταξύ μας, αυτό είχε συμβεί και προ covid, αλλά αυτό είναι για άλλο κείμενο). Σου λέει ο άλλος, πώς αλλιώς να γίνει μια προσέγγιση αν όχι μέσω internet; Ναι βεβαίως, το ακούμε. Η φάση της πανδημίας το τερμάτισε και το tinder και όλες τις ενοχοποιημένες και μη πλατφόρμες online επικοινωνίας και dating. Και εκεί όμως ρε κουμπάρε μήπως αυτή η άγνωστη θα άξιζε το σεβασμό μιας πρώτης mainstream ατάκας όπως: «Γεια σου, είμαι ο Γιώργος, ελπίζω να είσαι καλά.» συγκριτικά με το «Σου αρέσει το 69;». Και για να πάμε και σε πιο χαλαρές προσεγγίσεις, όχι δεν θέλουμε ο άλλος σώνει και ντε να είναι ο Οδυσσέας Ελύτης όταν στέλνει ένα μήνυμα στο Facebook με την επιθυμία μιας ενδεχόμενης γνωριμίας, αλλά και το να χώνεσαι σαν άλλο ορκ, πού λες να σε οδηγήσει; Ναι μάνα μου, στη λίστα με τα block θα σε πάει. Αν δεν μπορείς να διατυπώσεις με τυπική ευγένεια έστω ένα τι κάνεις καλά, άσε την αναζήτηση για γκόμενα και βρες κανένα άλλο χόμπι. Καλαθοπλεκτική για παράδειγμα. 

Γιατί η επιμονή, δεν είναι φλερτ. 

Κάτσε να το πούμε απλά. Στέλνεις σε μια τύπισσα «καλημέρα ομορφούλα». Δεν σου απαντάει. Στέλνεις ακόμα 45 φορές και πάλι δεν σου απαντάει. Παρεξηγείσαι και τη λες ξινιόλα και ότι δεν θα ασχοληθείς ξανά μαζί της. Άχουυυ μην μας σκας. Φυσικά θεωρείς ότι όλο το γυναικείο φύλο είναι εναντίον σου λες και σου έχουμε όλες κάποια υποχρέωση. Θες να σου πω γιατί; Γιατί έχεις «εκπαιδευτεί» αιώνες τώρα, ότι στη δική σου επιθυμία για προσέγγιση, καυλάντισμα, κοκό, οποιαδήποτε στιγμή, πρέπει απαραιτήτως να υπάρξει ανταπόκριση γιατί αλλιώς η αντιπέρα  όχθη είναι: 1. Κακιασμένη, 2. Ανέραστη, 3. Κομπλεξική. Το να επιμένεις σε μηνύματα και σε τηλέφωνα ενώ μια γυναίκα δεν ανταποκρίνεται, δεν σε κάνει δυναμικό άντρα παλαιάς κοπής (τι πήγα και θυμήθηκα πάλι). Σε κάνει ένα σίχαμα της γης και εν δυνάμει παρενοχλητή. 

Η συγγραφέας Sarah Hagi το 2015, έγραψε στο twitter τα ακόλουθα: «Κύριε, δώσε μου την αυτοπεποίθηση ενός λευκού μέτριου άντρα.» όπως αυτό μεταφέρθηκε στο βιβλίο της Pauline Harmage «Μισώ τους άντρες». Και είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες αυτού του κόσμου. 

Η πιθανότητα ένας μέτριος μέσος άντρας, να κάτσει να επεξεργαστεί εσωτερικά ότι μια γυναίκα που δεν ανταποκρίνεται στο όποιο κάλεσμα του, είναι πλήρως πρόβλημα δικό του και τροφή για περαιτέρω εσωτερική δική του αναζήτηση, είναι δυστυχώς μηδαμινή και σπάνια. Αυτή φταίει που δεν με θέλει. Ας τη μειώσω, ας τη βρίσω και άλλα χειρότερα ας, αλλά ας μην το χοντρύνω. 

Στο φλερτ είναι δύο που μιλάνε και χαμογελάνε και γελάνε και επικοινωνούν και κανονίζουν συναντήσεις και στέλνουν μηνύματα και τραγουδάκια ΧΩΡΙΣ πάλι αυτό να σημαίνει ότι μαζί με τα τραγουδάκια μια γυναίκα σου «υπόσχεται» σιωπηλά και με μυστικούς κρυφούς κώδικες που είσαι ο μόνος που αντιλαμβάνεται, ότι η συνέχεια θα είναι μια σεξουαλική επαφή.

 Όχι μπρο και το ξέρω πως σε σοκάρω. ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. 

Και όχι. Το #metoo κανένα πρόβλημα δεν θα δημιουργήσει στο flirtation mode μας. 

Απλά ίσως να αποτρέψει κι άλλα δεινά. Και όταν λέω δεινά, μακάρι να εννοούσα μόνο εσένα φίλε μπήχτουλα, που προφανώς δεν μπήγεσαι ποτέ και πουθενά. 

Ιωάννα.