Προσωπικά, έχω διαβάσει αρκετά κείμενα για γυναίκες που θέλουν να γίνουν μανάδες ή έγιναν και περιγράφουν την εμπειρία τους. Μια χαρά. Έχω διαβάσει και κάποια (η αλήθεια είναι λιγότερα, γιατί συνήθως τρώνε κράξιμο), για γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μανάδες και περιγράφουν τις δικές τους αντίστοιχα εμπειρίες. Επίσης μια χαρά, φτύνοντας το κράξιμο και δυστυχώς γνωρίζοντας ποιος είναι ο λόγος που μια γυναίκα που επιλέγει τη μητρότητα παίρνει χειροκρότημα και μια που επιλέγει να ζήσει όπως της πάει, πρέπει να επεξηγεί τα πώς και τα γιατί σε λαϊκά δικαστήρια. Ποιος είναι ο λόγος; Απαρχαιωμένες αντιλήψεις, στερεότυπα και η σιγουριά του καθενός ότι μία είναι η παγκόσμια αλήθεια και ο απόλυτος προορισμός για κάθε θήλυ. Call me patriarchy bitch.
Παραβλέποντας για λίγο τον μεγάλο θυμό που δημιουργεί αυτό το εργάκι, προχωρώ.
Υπάρχουν λοιπόν γυναίκες που θέλουν να γίνουν μανάδες και άλλες που δεν θέλουν.
Και υπάρχει και ένα σύνολο γυναικών που προσωπικά δεν έχει τύχει να διαβάσω σχετικό κείμενο, αλλά πολύ πιθανό να μου έχει διαφύγει.
Υπάρχουμε και εμείς λοιπόν, που στεκόμαστε σθεναρώς και με τα δύο πόδια σε ένα συγκεχυμένο «δεν ξέρω».
Από τις φοιτητικές εποχές στην κοινωνιολογία και συγκεκριμένα σε ένα φοβερά ενδιαφέρον μάθημα με τίτλο (έχουν περάσει και έτη και δεν παίρνω και όρκο) κοινωνιολογία των φύλων, θυμάμαι μια γαμάτη καθηγήτρια που άνοιξε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις, τόσο για το τι ακριβώς σημαίνει μητρικό φίλτρο και κατά πόσο αυτό υφίσταται όπως ο λαός το προσδιορίζει, καθώς και για την έννοια του βιολογικού ρολογιού.
Ξέρετε ποιο ρολόι λέω. Εκείνο που σύμφωνα με μαρτυρίες, σε κάποια φάση αρχίζει να ντιντινίζει και σε κάνει ξαφνικά να βλέπεις παντού φουσκωμένες κοιλιές και καροτσάκια.
Ό,τι καταγράφεται σε αυτό το κείμενο είναι καθαρά προσωπική άποψη, εξού και επέλεξα να το ξεκινήσω με ένα μεγαλόπρεπο και εγωκεντρικό ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.
Προσωπικά λοιπόν, μπορώ να σκεφτώ κάποιες εποχές που ήμουν πολύ θετικά προσκείμενη στο ενδεχόμενο μιας πιθανής εγκυμοσύνης. Σε θεωρητικό επίπεδο πάντα, προφανώς, γιατί παιδί δεν έχω.
Συγχρόνως, μπορώ να σκεφτώ πολλές (μάλλον περισσότερες) εποχές που ήμουν εξαιρετικά αρνητική σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Με σιγουριά μπορώ να πω, ότι όλες αυτές οι σκέψεις προέκυψαν αφού γνώρισα τον άντρα που εν τέλει παντρεύτηκα και όλα αυτά αφού είχα περάσει τα 35. Πριν, μπορεί που και που πάνω σε love periods να χαριεντιζόμουν στη σκέψη, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα επί της ουσίας ότι με ενδιέφερε να κάνω παιδί (ούτε γάμο, εδώ που τα λέμε).
Προφανώς υπάρχει τεράστιος ρατσισμός εκεί έξω (και δυστυχώς όχι μόνο έξω, αλλά και μέσα σε γυναικολογικά ιατρεία και ιατρεία γενικά), απέναντι σε γυναίκες 35 plus που δεν έχουν παιδί, κυρίως σε μορφή «ευγενικών» ωθήσεων, όπως: «ΚΑΛΑ ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ; ΘΑ ΠΑΣ 40 ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙ; ΚΑΝΕ ΤΩΡΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΤΩΡΑ ΚΑΝΕ, ΤΩΡΑΑΑΑ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ».
Ναι οκ. Το ξέρουμε ότι η ηλικία είναι ένας παράγοντας βαρύς σαν ιστορία. Και αν δεν το ξέραμε, μας το σκάσατε στη μούρη τόσες φορές και με μηδέν ενσυναίσθηση, που το καταλάβαμε. Μιλώντας όμως για βιολογικά ρολόγια και πάλι μιλώντας προσωπικά, είναι σημαντικό να διευκρινίσω ότι βιολογικό ρολόι και ντιν ντιν, δεν είναι η συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνω και αν θέλω να κάνω παιδί, ίσως πρέπει να το σκεφτώ για τα προσεχή έτη. Είναι δυστυχώς ένα ζήτημα που μου έμαθαν ότι είναι λειτουργικό. Αυτό πάει σετάκι με όλες εκείνες τις γυναίκες που έκαναν τα μωρά τους σε μεγαλύτερες ηλικίες και μια χαρά είναι και αυτές και τα μωρά τους. Ένα ευτυχώς, δίπλα στο προηγούμενο δυστυχώς.
Το δικό μου ζήτημα, δεν έχει γίνει ακόμα «βιολογικό» προς το παρόν, παραμένει συναισθηματικό και ίσως υπαρξιακό.
Πολύ συχνά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να βιώσω το ταξίδι της εγκυμοσύνης. Μου μοιάζει και μένα συναρπαστικό. Η αίσθηση του ότι κουβαλάς το μωρό μέσα σου, οι μήνες που προχωρούν και το νιώθεις, η γέννηση, ο θηλασμός. Όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με ανησυχία και με τεράστια αλλεργία στα 500 κιλά στερεότυπα που πάνε μαζί με όλες αυτές τις φάσεις. Δεν πιστεύω ότι η εγκυμοσύνη είναι, τόσο απλοϊκά, η ευτυχέστερη περίοδος μιας γυναίκας. Βιολογικά πάλι κρίνοντας, σίγουρα το γυναικείο σώμα περνάει τα πάνδεινα. Ομοίως και οι ορμόνες.
Φαντάζομαι ότι είναι κάτι πιο σύνθετο. Το ίδιο ισχύει και για τη γέννα και για το θηλασμό και για όλα. Και εν πάσει περίπτωση, αυτά είναι από τα πράγματα που μαθαίνεις μόνο αφού σου συμβούν και είναι 100% ιστορίες προσωπικές της κάθε διαφορετικής γυναίκας.
Δαιμονίζομαι βλέποντας, ενώ δεν είμαι καν μάνα, πόσο το community των μανάδων αλλά και το άπαν σύμπαν, γίνεται ακραία επικριτικό θεσπίζοντας κανόνες ζωής και θανάτου για κάθε νέα μαμά, τη στιγμή που θα έπρεπε να αγκαλιάζονται όλες και να αγκαλιάζουν και τα όσα ζόρια και δυσκολίες αντικειμενικά αντιμετωπίζουν σωματικά και ψυχολογικά.
Άστο κι αυτό για άλλο κείμενο.
Στο δια ταύτα.
Από τη μία λοιπόν, η σκέψη ότι αυτή η εμπειρία μου φαίνεται ελκυστική. Αυτό το βίωμα φαντάζει όντως συναρπαστικό.
Και από την άλλη, ο φόβος. Ο φόβος για το ποια θα είμαι, ποια θα γίνω, κάνοντας ένα παιδί.
Τι αλλαγές θα επιφέρει αυτό; Γιατί φαντάζουν γιγαντώδεις. Θα υπάρχω κι εγώ, η Ιωάννα κάπου μέσα σε αυτό; Θα μπορέσω να ανταπεξέλθω; Πως θα προσαρμοστεί η μέχρι τώρα μου ζωή σε κάτι τέτοιο;
Τι θα σημαίνει αυτό για τη δουλειά μου; Και δεν μιλάω νομικά. Μιλάω για μένα που γενικά δουλεύω πολλές ώρες γιατί έτσι είμαι και έτσι μου αρέσει.
Για μένα, που έχω ανάγκη χρόνο για μένα. Να κάνω ότι μου αρέσει, από τίποτα μέχρι τα πάντα.
Να περπατάω ακούγοντας 90s. Να πηγαίνω στο κομμωτήριο για ανταύγειες. Να πηγαίνω στο θέατρο, τελευταία στιγμή, γιατί τότε μου΄ρθε. Να μένω στο γραφείο μέχρι τις 9 το βράδυ. Να μην πλένω τα πιάτα γιατί βαριέμαι και βλέπω Netflix μέχρι το χάραμα.
Να κοιμάμαι και να ξυπνάω ότι ώρα θέλω. Σας ακούγεται εγωιστικό; Μα γιατί; Αφού αυτή είμαι και έτσι μου αρέσει να ζω μέχρι στιγμής. Τραγικό ότι έχει κάτσει πάνω στο γυναικείο φίλο το sticker «ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΣ ΓΗΣ». Ναι μπορεί και να είμαι. Αλλά όχι μόνο για τους άλλους. Και για μένα.
Τα παραπάνω, είναι το ένα σκέλος της ανησυχίας μου. Το άλλο αφορά σε ένα πολύ σοβαρό ερώτημα.
Μπορώ να μεγαλώσω σωστά έναν άλλον άνθρωπο;
Μου έκανε πάντα εντύπωση, πόσο εύκολα οι άνθρωποι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά.
Όχι, δεν το λέω επικριτικά. Το λέω με ειλικρίνεια, σχεδόν αφελή απορία. Μάλλον και θαυμασμό.
Γνωρίζοντας ότι και οι ίδιοι οι γονείς μας που λατρεύουμε πάντα, αναπόφευκτα μας δημιούργησαν ένα σωρό θέματα ηθελημένα ή και άθελα τους.
Τι θέματα ενδέχεται να δημιουργήσω κι εγώ σε αυτόν τον νεογέννητο άνθρωπο;
Ίσως είναι αυστηρή τοποθέτηση, όμως όχι. Δεν πιστεύω ότι φτάνει μόνο η αγάπη (και τι προσδιορίζει ο καθένας ως αγάπη; Αυτό το σκεφτήκαμε;).
Κάνοντας ένα παιδί, ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ, κάνεις χώρο. Μεγάλο, τεράστιο χώρο μέσα σου, πάνω σου, στη ζωή σου, στο είναι σου, στα θέλω σου, στα όλα σου.
Και μπαίνει σε όλα. Είναι τατουαζάκι στο κούτελο. Δεν έχει δεν μας κάνει, πάρτε το (καλά, στιγμές τέτοιες θα έρθουν μύριες και είναι φυσικό, μιλάμε για κανονική επιστροφή σε φάση, πάρτε το εσείς τώρα κύριε γυναικολόγε που μου φάγατε τα έντερα κάνε και κάνε).
Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι είναι κάτι, που δεν μπορώ με τίποτα να προσεγγίσω.
Τη σύνδεση, το συναίσθημα, την καψουροκαψούρα που νιώθει ένας γονιός προς το παιδί του.
Αλλά αυτό έρχεται μόνο αφού το κάνεις, τι να κάνω; Φταίω; Δε φταίω. Πρακτικό το ζήτημα.
Κάπου εδώ στη μέση λοιπόν, ανάμεσα σε σκέψεις με ροζ αγκού και σε ανησυχίες που και άλλες ίσως αισθάνονται, κάθομαι πάνω στο «δεν ξέρω» μου και όπως μου λέει συνέχεια η ψυχολόγος μου, προσπαθώ να μην υπερ-αναλύω.
Και τι είναι αυτό το κείμενο τότε μανδάμ;
Αυτό είναι ένα κείμενο για μένα και για κάποια γυναίκα που μπορεί να νιώθει σαν εμένα.
Για σένα είναι. Σκέφτομαι αυτά που κι εσύ σκέφτεσαι, δεν είσαι η μόνη.
Και εγώ κάποιες φορές το γλυκοκοιτάζω και πάω κοντά του τρυφερά και με συγκίνηση.
Και άλλες τρέχω να κρυφτώ γιατί το βάρος μου φαίνεται μεγάλο. Η αλλαγή μου φαίνεται ακραία ριζική και είναι.
Και κάποιες φορές όταν κοιτάζω τον άντρα μου το σκέφτομαι πάλι. Και κάποιες άλλες, όταν μαλώνουμε, το σπρώχνω πιο πέρα.
Κάποιες φορές σκέφτομαι, μην κάνω από φόβο για την ηλικία ή για στερεοτυπικές δυνάμεις κοινωνικού και συναισθηματικού υποβάθρου που σου ψιθυρίζουν στο αυτί, ότι ο μπαμπάς σου Θεέ μου, πόσο θα χαρεί.
Κάποιες άλλες σκέφτομαι, ναι αλλά ο μπαμπάς μου δεν θα είναι συνέχεια εδώ, όταν θα είμαι 100 ώρες άυπνη και άπλυτη και θα θέλω απλά να φάω τα μαλλιά μου.
Υπάρχουν και φορές που σκέφτομαι το αντίστροφο. Μην δεν κάνω από φόβο ή φυσικά μην το μετανιώσω πικρά.
Και κάπου σε αυτό το -ας είμαστε ειλικρινείς- υπερ-αναλυτικό σημείο, λες σκάσε χριστιανή μου και πας για ύπνο.
Με ένα μεγαλόπρεπο ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ θα κοιμηθούμε κι απόψε.
Και θα το πω, δεν θα ντραπώ. Μια χαρά το βρίσκω για τώρα.
Ιωάννα.
