Νέα Δεκαετία Ζωής

Και κοντεύεις πια σε αυτήν την ηλικία που αλλάζεις δεκαετία ζωής και από την πιο yolo περίοδο σου, μπαίνεις στην περίοδο που πρέπει να «σοβαρευτείς». Από τα 20, περνάς πια στα 30 όπου σύμφωνα με την πλειοψηφία του κοινωνικού σου περίγυρου, ο αυτοσκοπός σου θα πρέπει να είναι να κάνεις οικογένεια.
Ένας αυτοσκοπός που όρισαν πριν από εσένα, άλλοι για εσένα.
Και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σε ρωτήσει «εσύ τι θες να κάνεις στη ζωή σου;».
Είναι αυτονόητο ότι θες να κάνεις οικογένεια, αλλιώς χαραμίζεις τη ζωή σου μόνη σου και είναι «θλιβερό» μια γυναίκα να ζει μόνη της.
Όντας προ των πυλών της ηλικίας των 30, παρατηρώ τις φίλες μου να παντρεύονται, να γίνονται μητέρες, να συγκατοικούν με τους συντρόφους τους και έπειτα, βλέπω τον εαυτό μου να θέλει να κάνει ένα ακόμα μεταπτυχιακό, να θέλει να εξελιχθεί εργασιακά, να θέλει να ταξιδέψει, να θέλει να ζήσει κι άλλες εμπειρίες.
Πριν παρεξηγηθώ και φανώ η «εριστική» της υπόθεσης που κρίνει όσα δεν έχει: Θαυμάζω τις φίλες μου και τις σχέσεις που έχουν χτίσει με τους συντρόφους τους, όπως επίσης και εκείνες που έχουν γίνει μανούλες σε τέτοια ηλικία και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τόσο όμορφο τρόπο.
Όμως, οι δικές μου προτεραιότητες είναι άλλες.
Ναι, θα ήθελα κι εγώ να βρω τον ιδανικό σύντροφο, αλλά κάθε πράγμα στην ώρα του κι αν έρθει ποτέ η ώρα του.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μπαίνω σε απολογητική θέση κάθε φορά που σε κάποιο γάμο μου εύχονται «και στα δικά σου»;
Τα δικά μου που ορίζονται από την κτητική αντωνυμία «μου», που σημαίνει όσα θέλω εγώ κι όχι, όσα θέλετε εσείς κι οι εκάστοτε εσείς, για μένα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί το να μείνω μόνη μου πρέπει να θεωρείται κάποιου είδους πρόβλημα;
Σε όλη την ως τώρα ζωή μου «έπρεπε» (πόσο φανταστική λέξη ε;) να ευχαριστώ τους άλλους, να είμαι καλή μαθήτρια, καλό παιδί, να σπουδάσω, να βρω μια δουλειά και ξαφνικά, όταν τα κάνεις όλα αυτά, τα πετυχαίνεις και ολοκληρώνεις τον «κύκλο» που σου έθεσαν, σου ανοίγουν νέο κύκλο. Εκείνον της οικογένειας.
Πρέπει να «σοβαρευτείς» τώρα. Λες κι ως τώρα, δεν ήταν σοβαρά τα όσα έχεις κατορθώσει και έχεις πετύχει. Λες και το να ζεις σε άλλη χώρα κάνοντας μεταπτυχιακό είναι «ευκολάκι». Το να τελειώσεις τη σχολή σου ακριβώς στα 4 χρόνια κρίνεται αυτόματα «αυτονόητο» και πάει λέγοντας ο κατάλογος.
Και δε φτάνει που στην εποχή που ζούμε είναι όλα δύσκολα και παλεύεις να κατορθώσεις καθετί, πρέπει να έρχεται και ο περίγυρος, να σε «φορτώνει» έγνοιες που δεν είχες στο κεφάλι σου, αλλά έχουν εκείνοι για σένα.
Ζώντας λοιπόν σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, νομίζω ότι τελικά, αυτή η ηλικία είναι η ιδανική ηλικία, για να πεις στο περίγυρο και σε όσους προσπαθούν να «καθορίσουν» τα θέλω σου και τη ζωή σου, ένα ηχηρό «άντε γαμήσου», εγώ αποφασίζω για τη ζωή μου και θα τη ζήσω με τα δικά μου θέλω και τα δικά μου πρέπει.
Άλλωστε, όπως έχει πει ο Καζαντζάκης «Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε». Ας προλάβουμε λοιπόν όσα επιθυμεί η ψυχή μας!

Μάγδα.