Το αγαπημένο μου τραγούδι από την Adele είναι το «Someone like you». Τι σημασία έχει και ποιος νοιάζεται; Να σας πω. Η Adele όταν έγραφε τους στίχους του «Someone like you», πέθαινε από τον καημό της μετά από ένα φριχτό χωρισμό. Σίγουρα δεν σκεφτόταν την ώρα που το έγραφε, ότι το συγκεκριμένο κομμάτι θ’ αποτελούσε ένα από τα κομμάτια ορόσημο του δίσκου 21 που θα την καθιέρωνε ως μια από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες / τραγουδοποιούς στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Εικάζω ότι πια ακούγοντας το, μάλλον θα εστιάζει λιγότερο στη σκοτεινή εκείνη φάση και περισσότερο στα Grammy που δικαίως κέρδισε για τον εν λόγω δίσκο. Φυσικά δεν είναι μόνο η Adele, που μεταμόρφωσε μια αδιανόητα σκληρή στιγμή σε κάτι απίστευτα όμορφο και επιτυχημένο.
Τιτάνες της διανόησης, των τεχνών, των επιστημών σε ακραία δύσκολες στιγμές μεγαλούργησαν και άλλαξαν όχι απλά τον εαυτό τους. Άλλαξαν τον κόσμο οι τύποι με τα έργα τους. Δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν είναι καν Grammy.
Και ερχόμαστε στα δικά μας μέτρα, που δεν έχουμε τη φωνή της Adele. Στα μέτρα μιας πιο κανονικής κανονικότητας και μιας κανονικότατα φρικαλέας στιγμής. Μιας στιγμής που ας πούμε, κάποιος είχε μια απώλεια. Σημαντική. Κάποιος άλλος μια καταστροφική σχέση. Κάποιος άλλος μια άδικη απόλυση και μπόλικη ανεργία. Βάλτα και όλα μαζί. Συμβαίνει διαρκώς.
Δεν έχω καμία διάθεση να μπω στο καταπιεστικό club πωρωμένων Paolo Coelhιστών που μας βομβαρδίζουν ανελέητα με αυτή τη μαλακία ότι ό,τι θέλουμε αν λυσσάμε και τσουρόμαδιόμαστε να το θέλουμε, όλο το σύμπαν θα χορέψει ρούμπα και θα μας το φέρει πακέτο. Αρκετά με το φασισμό του ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΤΙΚΑ και ΧΑΜΟΓΕΛΑ, τη στιγμή που άνθρωποι χάνονται μπροστά στα μάτια μας και η ζωή όπως την ξέραμε αλλάζει σε ένα λεπτό. Στον πάτο όταν βρεθείς, υποφέρεις και κλαις. Τι ακριβώς πρέπει να κάνεις; Δώστε στους ανθρώπους το δικαίωμα να είναι λιώμα όταν όλα γκρεμίζονται, για τω Θεώ. Είναι ανθρώπινο. Στο λιώμα λοιπόν, κανείς δεν κάνει τίποτα. Και η Adele, πιθανώς, πρώτα θα χτυπήθηκε κάτω, θα ήπιε τα bloody Mary της, θα καταράστηκε το σύμπαν και αφού κάποτε θα στέγνωσε η πρώτη δόση κλάματος θα το έγραψε το τραγούδι.
Εκεί λοιπόν που έχει στεγνώσει η πρώτη δόση κλάματος, συνειδητοποιείς και τη φοβερή ιδιαιτερότητα του πάτου. Ο πάτος ως πάτος είναι πράγμα κακό και απίστευτα σκληρό. Όμως πιο κάτω δεν έχει (αυτό το είχες ήδη ξανασκεφτεί και παραδόξως είχε και άλλο, αλλά ας πούμε ότι τώρα επίσημα στρογγυλοκάθεσαι στο απόλυτο τέλμα και το κλωσάς). Σε αυτό το σημείο, δεν έχεις να χάσεις κάτι άλλο. Όλα χάθηκαν. Δεν έχεις καν ιδέα ποιος είσαι. Αν υποθέσουμε ότι δεν πεινάς ή ότι δεν πονάς κάπου πολύ, ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι του πάτου, γεννιέται μια νέα γυαλιστερή δυνατότητα. Να σε επινοήσεις από την αρχή. Και μαζί με εσένα και όλα.
Μια απώλεια, να γίνει έμπνευση για κάτι μεγάλο όσο και η ίδια η απώλεια. Το τι είναι μεγάλο για τον καθένα, είναι καθαρά προσωπικό δεδομένο. Μπορεί και να μη γίνει τόσο μεγάλο. Όμως η διαδρομή της έμπνευσης, θα σε βγάλει στη στεριά αρκετά για να αναπνεύσεις ξανά.
Ένας καταστροφικός αιματηρός χωρισμός, να σε οδηγήσει σε έναν άνθρωπο που δεν πίστευες ότι μπορείς ποτέ να γνωρίσεις. Καθόλου δεν μιλάω για άλλο σύντροφο. Για τον εαυτό σου μιλάω. Το νέο σου εαυτό. Εκείνον που επιβίωσε από το χαμό. Δεν σε χειροκροτάει κανείς; Χειροκρότησε εσύ μάνα μου. Για χειροκρότημα είσαι.
Επαγγελματικά τέλματα, που οδηγούν σε νέες προσωπικές ανακαλύψεις. Τι θα έκανες και τσάμπα; Υπάρχει κάτι; Ξεκίνα το. Για χόμπι. Για το γαμώτο. Με ένα γαμώτο, άνθρωποι κέρδισαν χρυσά μετάλλια και έφτιαξαν αυτοκρατορίες ή μία μικρή αυτοκρατοριούλα στα μέτρα τους. Δεν είμαστε όλοι ο Μέγας Αλέξανδρος, συγχωρέστε μας.
Δεν αντέχεις ακόμα να το κάνεις; Fair enough. Σκέψου το. Όχι για να το φέρεις πιο κοντά σου. Μόνο δουλεύοντας θα το φέρεις πιο κοντά σου. Σκέψου το, γιατί μπορεί αυτή η σκέψη σήμερα το βράδυ να γίνει το μαξιλάρι που πάνω του, θα κοιμηθείς ίσως λίγο πιο ήρεμα.
Αυτός είναι ο πάτος. Ένα μέρος που οι άνθρωποι υποφέρουν και υποφέρουν και μερικές φορές όταν βγάζουν δειλά το κεφάλι από μέσα του μετά από x διάστημα, είναι πια άλλοι.
Ποιος ξέρει τι μπορεί να κάνει αυτός ο άλλος άνθρωπος; Μπορεί να είναι κάποιος που αφού νιώσει λίγο καλύτερα, να βάλει πλώρη για κάτι τελείως άλλο.
Έναν άλλο προορισμό, έναν άλλο δεσμό, ένα άλλο ξεκίνημα, ένα άλλο απίστευτο νέο εγχείρημα.
Μερικές φορές, όταν τα άστρα είναι σε ορθή πορεία και η φωνή τα σπάει, ακόμα και ένα Grammy.
Ιωάννα.
