Υπάρχουν κάτι μέρες που αναζητάς το comfort food, όπως το λιοντάρι την αντιλόπη, για να γίνει λίγο καλύτερη η ψυχολογία και λίγο πιο όμορφη η διάθεση.

Είναι όμως και κάτι μέρες που αντί για comfort food, ψάχνεις τις comfort αγκαλιές.
Εκείνες που τα κάνουν όλα αυτόματα λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο όμορφα, λίγο πιο υποφερτά.
Δεν είναι η συμπόνοια της κίνησης που σου δίνει αυτήν την αίσθηση, αλλά οι άνθρωποι που σου χαρίζουν αυτές τις αγκαλιές που σε κάνουν να νιώθεις έτσι.
Είναι εκείνοι οι φίλοι που βρίσκονται πάντα εκεί, για να μοιραστείς μαζί τους τα καλά και τα άσχημα.
Είναι αυτοί που χωρίς να το καταλάβεις, έχουν πλέον αναχθεί σε οικογένεια.
Είναι οι άνθρωποι που παρά τις διαφορές σας, αποφασίζετε να πατήσετε στα κοινά σημεία που υπάρχουν μεταξύ σας και ξετυλίγετε την πιο ιερή σχέση που έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία ως σήμερα.
«-‘Ελα ρε δεν έχω όρεξη σήμερα.
-Κλείσε σε 10’ είμαι εκεί.»
Η πιο σύντομη ένδειξη αγάπης.

Δεν ξέρω εσείς πώς ορίζετε τη φιλία, αλλά εγώ την ορίζω πάνω και από την οικογένεια.
Την οικογένεια δεν τη διαλέγεις, τους φίλους όμως τους διαλέγεις!
Και αυτή η επιλογή είναι που τους κάνει ξεχωριστούς.
Βρεθήκατε τυχαία και αποφασίσατε ενώ ήσασταν 2 ξένοι, να γίνετε οικογένεια, να μοιραστείτε στιγμές, μυστικά, στενοχώριες, ευτυχία, προβληματισμούς, νέα, κομμάτια της ζωής σας.
Καταναλώσατε χρόνο να βρείτε τα πατήματά σας και να συμβαδίσετε.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει undone.
Οι φίλοι είναι εκείνοι που όταν πέφτουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά), πεθαίνουν στο γέλιο, μας μουτζώνουν και καθώς κάνουν όλα αυτά, το χέρι τους είναι πάντα απλωμένο για να το πιάσουμε και να σηκωθούμε.
Αυτές τις comfort αγκαλιές έχουμε ανάγκη λίγο παραπάνω κάποιες στιγμές της ζωής μας.
Κι αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε πάντα στο πλάι μας.
Μάγδα.