Υπάρχει μια γενική άποψη που υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να εμμένουν πεισματικά στα αρνητικά μιας κατάστασης. Συνήθως όταν κάτι μας ευχαριστεί, στην καλύτερη περίπτωση απλά το ζούμε και στη χειρότερη το περνάμε στο ντούκου. 

Στα ζόρια γίνονται οι αναλύσεις, στα δύσκολα πέφτουν οι συζητήσεις, στα μυστήρια γράφονται τα πολλά τα κείμενα. 

Κάπως έτσι θα έλεγε κάποιος ότι πάνε τα πράγματα και στο σκέλος της -επίσης κατά γενική ομολογία δύσκολης- σύγχρονης επαγγελματικής μας ζωής.    

Υπάρχουν μυριάδες κείμενα αφιερωμένα στα πλέον κάκιστα είδη βλάκα συναδέλφου, στους 77,5 τρόπους αντιμετώπισης κομπλεξικού προϊσταμένου, στα πιο εκλεκτά μοτίβα meditation για να κουλάρεις και να μη δαγκώσεις μέρα μεσημέρι το μάτι ανθρώπων που η μαύρη μοίρα τα’φερε να ζείτε (το λιγότερο) 8 ώρες την ημέρα αγκαζέ. 

Και το δράμα είναι ότι πολλά από αυτά ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Υπάρχουν προϊστάμενοι που θεωρούν ότι επειδή δίνουν έναν οβολό της οικονομικής τάξεως μίας σοκοφρέτας, πρέπει να αντιμετωπίζονται με αιώνια ευγνωμοσύνη και νυχθημερόν μετάνοιες. Υπάρχουν άλλοι, που οι καθημερινές τους πρακτικές ισοδυναμούν κυριολεκτικώς με ποινικά αδικήματα και θα’ πρεπε να τις κλείσουν μέσα τις σαύρες να ξεβρωμίσει ο τόπος. Και είναι τόσοι οι άτιμοι. 

Υπάρχουν συνάδελφοι (και άνθρωποι γενικά) που για να δικαιώσουν το αδικαίωτο της μίζερης ζωής τους, αρέσκονται στο να εκμηδενίζουν με κάθε πιθανό τρόπο, όποιον βρίσκεται σε ακτίνα 150 μέτρων από εκείνους. Εργαζόμενοι που χαλαρά θα καρπωθούν προσωπικά τη δουλειά που εσύ έκανες, δεν θα πουν καλημέρα ποτέ τους, θα λιβανίζουν πίσω από την πλάτη σου κάθε σωστό ή λάθος σου κι αν σε δουν να πνίγεσαι με το σάντουιτς, θα κάτσουν στη γωνία να βλέπουν τρώγοντας ποπ κορν (και το υπόλοιπο σάντουιτς αφού πνιγείς). Υπάρχουν αυτοί και ζούμε ανάμεσα τους και μέσα στην τοξική τους ύπαρξη. 

Και μετά ευτυχώς, υπάρχουν και οι άλλοι. 

Εκείνοι οι άλλοι, οι ευεργέτες μας οι μεγάλοι, που δυστυχώς λόγω της υπερπληθώρας των από πάνω, δεν χαίρουν τόσο μεγάλης διαφήμισης και προβολής. 

Συνάδελφοι εργαζόμενοι που ένας καλός άνεμος μας έφερε ή τους έφερε στο διπλανό, απέναντι ή πίσω γραφείο και κάνουν τις μέρες μας στη δουλειά, πλούσιες, κατά τι πιο εύκολες, κατά τι πιο ευτυχισμένες. 

Οι κατηγοριοποιήσεις πάντα παραλείπουν υπέροχα χαρακτηριστικά, αλλά αν μπορούσαμε να επιχειρήσουμε μία τέτοια εδώ, θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε το επόμενο επαγγελματικό μας χειροκρότημα:

Στον συνάδελφο που είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει:

Είτε είναι η πρώτη σου μέρα στη νέα εταιρία είτε η τελευταία, αυτός ο γενναιόδωρος άνθρωπος είναι πάντα στις επάλξεις της αγάπης και της εργασιακής αλληλεγγύης. Με χαρά θα σου δείξει πώς λειτουργεί η καφετιέρα, θα σε ρωτήσει πώς πέρασες το σκ, θα ενδιαφερθεί αν σε βλέπει να βγάζεις καπνούς, θα σου πάρει λίγο βάρος από τον ώμο αν έχει και ο ίδιος το περιθώριο, θα σε επαινέσει και πίσω από την πλάτη σου και εμπρός. Και μαντέψτε. Συνήθως είναι ο πιο ταλαντούχος άνθρωπος του γραφείου, ο πιο εργατικός και (μα τα χίλια φωτοτυπικά) ΚΑΙ ο πιο σεμνός. 

Στον συνάδελφο που είναι πάντα δίκαιος:

Με τον συγκεκριμένο μπορεί να ανταλλάσσετε τα βασικά και συχνά είναι και λιγουλάκι πιο εσωστρεφής. Ο άνθρωπος δεν ξανοίγεται εύκολα, ούτε απαραίτητα συμμετέχει σε όλα τα χαχαχου του γραφείου. Γενικώς, μπορεί να μη μιλάει και του σκοτωμού, όμως θα μιλήσει όταν μπροστά του διαδραματιστεί ένα κακώς κείμενο που μπορεί ν΄αδικεί ή να φέρνει σε δύσκολη θέση ένα συνάδελφο του. Θα τοποθετηθεί χωρίς μικροαστικό φόβο και πάθος και δεν τον νοιάζει ούτε manager, ούτε ceo  ν’ ακούσει και να παρεξηγηθεί. Και θα το κάνει, όχι για να δειχτεί, ούτε για να πρωταγωνιστήσει. Θα το κάνει γιατί το αξιακό του πλαίσιο του επιβάλλει να είναι έτσι πάντα. Στο γραφείο, στο σπίτι, στη ραχούλα. Αν κατέβει στις εκλογές, να τον ψηφίσεις. Όμως δεν θα κατέβει ποτέ. Τόσο σωστός. 

Στο συνάδελφο που δίπλα του πάντα μαθαίνεις πράγματα:

Ιδίως σε πιο «δημιουργικές» δουλειές, το ζήτημα της απαράβατης αυθεντίας,  είναι ζήτημα φαιδρό και στην πραγματικότητα θέμα αγνού παρθένου κομπλεξισμού. Μπορεί να κάνεις 200 χρόνια ένα επάγγελμα, να έρθει ένα 20χρονο μπουμπούκι σκασμένο από ταλέντο και φρέσκια ματιά και να σου μάθει (μέσω της δουλειάς του) τόσο όμορφα και πολύτιμα πράγματα, που καμία από τις καβαλημένες «αυθεντίες» (πήξαμε στο εισαγωγικό) δεν μπόρεσε ποτέ. Το ταλέντο, βγαίνει σε όλα τα πιθανά σχήματα, χρώματα, ηλικίες, φύλα και μεγέθη. Το χάρισμα είναι πράγμα ανεξίθρησκο, δεν έχει πατρίδα και συγκεκριμένες προδιαγραφές και ανήκει απλά στο σύμπαν. Ξέρεις ποιος συνάδελφος είναι αυτός. Αυτός για τον οποίον συζητάς και χρόνια μετά που έχεις φύγει από τη συγκεκριμένη δουλειά. Αν είσαι δεκτικός, θα πλουτίσεις δίπλα του και μαζί θα κάνετε πράγματα που θα αγαπάτε και θα έχετε στα portfolio σας σε περίοπτη θέση. 

Στο συνάδελφο που τελικά θα γίνει κουμπάρος/κουμπάρα στο γάμο σου:

Επαγγελματικός έρωτας από την πρώτη ματιά. Από το πρώτο project, συνεννοηθήκατε σαν να συνεργαζόσασταν για χρόνια. Από το πρώτο λεπτό, γελάσατε με το ίδιο αστείο στην κουζίνα, σαν να τρώγατε μαζί για χρόνια. Είστε όλη μέρα στο γραφείο και το βράδυ θα βγείτε και βόλτα. Παίζει να πάτε μαζί και διακοπές. Ιδανικά, θα θέλατε όποτε αλλάζετε γραφείο να τον/την παίρνετε μαζί, σε φάση σαμπουάν & κοντίσιονερ σε ένα μπουκάλι και σε προνομιακή τιμή. Αν είχατε παιδί, αυτός ο συνάδελφος θα σας το βάφτιζε. Βασικά είναι δευτερευόντως συνάδελφος. Κυρίως είναι φίλος που έχετε την τύχη να έχετε και στο γραφείο. Αυτά τα ωραία πράγματα δεν συμβάινουν κάθε μέρα όμως όταν συμβαίνουν αυξάνουν την παραγωγικότητα, οξύνουν τη δημιουργικότητα και αμβλύνουν το εργασιακό στρες. Αμήν. 

*Αφιερωμένο στη @Humble που μέσα της συναντάω καθημερινά πρώτα φίλους και μετά συναδέλφους. 

Ιωάννα.