Να συστηθώ. Είμαι η Άνια. Στην κολλητή μου λέει αρέσει όπως γράφω (άκου τώρα…). Είμαι σκεπτική για πολλά πράγματα, αλλά την κολλητή μου δεν την αμφισβητώ. 

Έχω ξαναγράψει αλλά ήμουν πρωτάρα η γυναίκα, ντρεπόμουν και δεν συστήθηκα. Αλλά αφού το πήρα απόφαση και το ξανακάνω, ας το κάνω σωστά. 

Παρόλο το χάος, τον πόνο και την τρέλα που επικρατεί γύρω μας, αν και με παίρνει μπάλα κι εμένα και γίνομαι τρελή, μέσα μου παραμένω ρομαντική και αφελής («στάσου, μύδγαλα»). Σαφώς δεν είμαι πάντα έτσι. Έχω κι εγώ τα φεγγάρια μου, άνθρωπος είμαι. Αλλά ως ρομαντική με mood swings, δεν θα ήθελα με τίποτα να ξεκινήσω την επίσημη πρώτη μου με ένα θυμωμένο κείμενο.

Θέλω να γράψω για τις γυναίκες της ζωής μου. 

Που λες, τα κορίτσια μου, οι γυναίκες μου, οι κοπελιές μου που λέμε και στην Κρήτη, είναι γυναίκες βράχοι. Στοιχεία της φύσης, μέρος του κόσμου, μέρος του κόσμου μου. Δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι φτιαγμένες η καθεμία από άλλο υλικό. Άλλες σε βουνό, άλλες σε θάλασσα, άλλες σε χωράφια και άλλες κάπου μέσα στην πόλη. Όλες τους όμως βράχοι. Σταθερές, συμπαγείς και ικανές να αντέξουν τις λιακάδες τους, τους ανέμους τους και όλες τις εποχές τους. Ικανές να αντέξουν και τα δικά μου καιρικά φαινόμενα. (μην κρίνετε – μου έχει τύχει ν’αγαπήσω γεωλόγο, σχωράτε με). 

Έχω ζήσει και ζω έρωτες, αγάπες, φιλίες, απογοητεύσεις, συγκινήσεις, όλα τέλοσπαντών που έχει ζήσει ο καθένας μας, ωστόσο οι γυναίκες της ζωής μου με έχουν επηρεάσει και με έχουν διαμορφώσει πολύ περισσότερο. Τα κορίτσια μου, οι γυναίκες μου, οι κοπελιές μου, οι βράχοι μου, είναι τόσο απόλυτα συνδεδεμένες με τη ζωή μου, που πολλές φορές, όπως γίνεται συνήθως, δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς την σπουδαιότητα τους. Ακριβώς γιατί δεν έχει χρειαστεί ν’ αμφιβάλλω για αυτό. Ναι, είμαι τόσο τυχερή.

Α! Επίσης, ντρέπομαι πολύ. Και τώρα αυτά που γράφω, ένας θεός ξέρει με τι αμηχανία τα γράφω.

Ήθελα όμως, πολύ, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία, να πω ένα ευχαριστώ. Δημόσιο. Στα κορίτσια μου, τις γυναίκες μου, τις κοπελιές μου. Σε όσες είναι και όσες δεν είναι εδώ. 

Έχω λάβει υποστήριξη και αγάπη (μη φεύγεις ρε – έχω λάβει και σκατό, αλλά αυτό είναι άλλο κείμενο). Θέλω να πω, tokoritsi λέει, “..μας αρέσει να καταθέτουμε συναισθήματα..”. Αυτό λοιπόν κάνω κι εγώ. Γιατί μέσα στη μαυρίλα, και τους θυμούς, και τα ξεσπάσματα, και τους έρωτες, και τις αγάπες, και την καθημερινότητα, και τα ωράρια, και τις πίκρες και τους καημούς, υπάρχει και φως και είναι καλό  για τη ψυχή και την ισορροπία μας να μιλάμε για αυτό.

Σε όλα τα κορίτσια μου, όλες τις γυναίκες, όλες τις κοπελιές μου, στους θαυμάσιους βράχους μου, που είναι τα πρότυπα μου, που τις θαυμάζω για όλο τους το είναι, που είναι οι άνθρωποι μου, που δεν φοβούνται να φοβούνται, που είναι αληθινοί ατελείς άνθρωποι, που έχουν τα κάτω τους και τα πολλά πάνω τους, που με επαναφέρουν όταν ξεφεύγω, που ξεφεύγουν μαζί μου όταν πρέπει, που συνυπάρχω μαζί τους, 

Ευχαριστώ. 

(Οκ… Δεν ήταν τόοοοοοσο μελό. Ήταν;  Άντε σειρά σου. Spread the love).

Άνια