Η θεωρία ότι οι «παλιές» γυναίκες διέθεταν θέσφατα wisdom pearls αμετακίνητα και ανεπηρέαστα στο χρόνο και τις κοινωνικοπολιτικές μετακινήσεις που αυτός εύλογα φέρνει μαζί του, είναι κάτι γνωστό.
Και κάπως έτσι, ακλόνητες τοποθετήσεις για τις σχέσεις των δύο φύλων (βασικά για το πώς πρέπει να τοποθετείται η γυναίκα στη σχέση της με το άλλο φύλο) από μακρινές δεκαετίες, έρχονται και εξομοιώνονται ως προς τη δυναμική τους, με την αδιαμφισβήτητη δυναμική που έχει μια γαμάτη συνταγή γεμιστών που αξίζει να διατηρηθεί μέσα σε σύγχρονα τεφτέρια γιατί τη γέμιση η προγιαγιά την τσιγάριζε σωστά και αν το κάνουμε κι εμείς, το γεμιστό θα βγει αντικειμενικά καλύτερο.
Για τα γεμιστά λοιπόν ωραία, τα ‘παμε τα συμφωνήσαμε. Τι γίνεται με άλλα όμως δήθεν αποστάγματα σοφίας που φέρουν ακλόνητα τη σφραγίδα «ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΉΞΕΡΑΝ»;
Ποιες είναι όλες αυτές οι παλιές; Τι ζωές έζησαν; Πέρασαν καλά στο γάμο/ σχέση τους; Και γιατί ένας γάμος παίρνει άριστα έχοντας ως μόνο κριτήριο ότι τερματίστηκε με το θάνατο των συμμετεχόντων; Γιατί αυτός κυρίως είναι ο άξονας όλης αυτής της θεογνωσίας των σχέσεων από παλιές γιαγιάδες προγιαγιάδες αλλά και μαμάδες, σε κάποιες περιπτώσεις. Ότι ο άντρας έμεινε, δεν έφυγε. Ότι ο γάμος κράτησε. Κανένα διαζύγιο δεν αμαύρωσε το σωστό το «σύστημα».
Κάπως έτσι έχουν παγιωθεί ως μέγιστες συμβουλές ζωής και θανάτου και έχουν φτάσει από το μακρινό ΄40, ΄50 και ’60 ως συνέχεια παλιότερων δεκαετιών, βαρύγδουπα quotes που κατ΄αποκλειστικότητα αφορούν τις κυρίες γιατί αυτές θεωρούνται μαλακωδώς πάντα οι θεματοφύλακες ενός δεσμού. Οι άντρες, θα σου πουν οι παλιές, δεν ασχολούνται με τέτοια. Έχουν δουλειές.
Ποιο θα μπορούσε λοιπόν να είναι το Top 3 των πιο αγαπημένων μας «ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΗΞΕΡΑΝ» θεωριών για τα γκομενικά, τις οποίες αν δεν τις ακολουθήσουμε κατά γράμμα θα μας τιμωρήσει ο θεός του φρόνιμου δεσμού και της σωστής συζύγου;
«Ο άντρας είναι το κεφάλι, όμως η γυναίκα είναι ο λαιμός.»
Μάλιστα. Εδώ αν δεν το έχεις καταλάβει, η γιαγιά σου κλείνει το μάτι. Σου λέει, έλα βρε κουτό, στο χέρι σου είναι να τον χειραγωγήσεις (τον άτακτο κάπρο; ), να τον εκπαιδεύσεις και μέσα από «γυναικεία» τερτίπια και στρατηγικές, αυτός να νομίζει ότι αποφασίζει αλλά εσύ από πίσω να παίζεις μπαλίτσα. Το συγκεκριμένο wisdom pearl μπούρδας και κοτσάνας, εκτός από ότι αποτελεί αγνό και άδολο πατριαρχικό προπύργιο, πάει σετ με το άλλο κορυφαίο τσιτάτο: «Κάνε και λίγο τη χαζή, για καλό δικό σου». Όμορφη χαρούμενη ζωούλα που θα περάσουμε γιαγιάκα, να προσποιούμαστε όλη μας τη ζήση ότι είμαστε ζώα, αντιμετωπίζοντας συγχρόνως ως θέσφατο ότι και οι άντρες είναι και θα παραμείνουν πάντα ζώα.
«Κυρία στο σαλόνι, πουτάνα στο κρεβάτι».
Εντυπωσιακό είναι το γεγονός, ότι κάθε χρυσή πατροπαράδοτη συμβουλή, κάθε γιαγιαδίστικο wisdom pearl εξυπηρετεί έναν και μόνο σκοπό: Τι πρέπει να κάνεις εσύ για να μην ξεγλιστρήσει σαν άτακτος γάτος το Γενάρη, ο άλλος άνθρωπος. Από το κρεβάτι, από τη φούστα σου, από το σύμπαν σου. Γιατί προφανώς αν φύγει, θα φταις εσύ, κούνα λίγο, διάλεξε σημείο σπιτιού και γίνε αυτό που κάθε σοβαρό δωμάτιο επιβάλλει να είσαι. Πρέπει λοιπόν στα σαλόνια να είσαι σοβαρή για να σε θέλει ο άντρας. Πρέπει στο κρεβάτι να μην είσαι σοβαρή για να σε θέλει ο άντρας. Προσθέτουμε αυθορμήτως και την κουζίνα που εκεί πρέπει να είσαι κυρία στη φασίνα και πουτάνα στη σάλτσα. Κανείς δεν μας λέει σε αυτό το παραμύθι πού βρίσκεται ο άντρας, υποθέτουμε ότι μεταφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο τρέχοντας για να τσεκάρει κάθε στιγμή ότι είσαι αυτό που πρέπει χωρίς παρεκκλίσεις. Για εκείνες που θέλουν να είναι λίγο πουτάνες και στο σαλόνι, δεν ξέρουμε τι προβλέπεται, ας βρεθεί μια γιαγιά ή ακόμα καλύτερα παππούς να μας πει, μην ξοδεύουμε σε λάθος χώρο τη ζαρτιέρα.
«Οι άντρες μένουν πάντα παιδιά και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται».
Φανταστείτε να είχαμε σε όλη μας την ενήλικη ζωή το αλεξικέραυνο άλλοθι από όλους στο περιβάλλον μας, ότι είμαστε αφράτα, αφελή και συγχωρεμένα από τη γενική αρχή, τρίχρονα μωρουδέλια. Κάθε λάθος, κάθε μαλακία, κάθε κακός και ανώριμος χειρισμός θα έπαιρνε συγχωροχάρτι γιατί άντρας είναι μην τον πιέζεις, άντρας είναι και γυρίζει, άντρας είναι πού να καταλάβει, άντρας είναι οι άντρες αυτά κάνουν. Θέσφατο. Συνεπώς, κάθε λάθος, κάθε μαλακία, κάθε κακός και ανώριμος χειρισμός όσο σοβαρός κι αν είναι πρέπει να δικαιολογείται με ένα μαγικό βιολογικό πρόσχημα που ποτέ δεν έχει αποδειχτεί και ποτέ δεν θα αποδειχτεί. Όχι, δεν είναι 3 χρονών ένας 35χρονος άντρας. Και αν φέρεται σαν 3 χρονών παιδί, χρειάζεται παρακολούθηση από ειδικό και αγωγή. Η παιδικότητα είναι κάτι που αξίζει να διασώζεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. Η απενοχοποίηση όμως κάθε παρλιακής συμπεριφοράς φέρνει κατά κανόνα δεινά. Επίσης, η απενοχοποίηση ενός ενήλικου ανθρώπου που ανεξαρτήτως φύλου πάει να βάλει τα μακαρόνια στο τηγάνι γιατί δεν ξέρει, δεν είναι παιδικότητα. Είναι ηλιθιότητα. Ώχουτο μωρέ κουπεπέ.
+ 1 BONUS
«Ο άντρας όταν γυρνάει από τη δουλειά στο σπίτι του, πρέπει να νιώθει μόνο θαλπωρή και ηρεμία».
Άραγε, και απευθύνομαι στις λίγο μεγαλύτερες, είχε ποτέ τύχει σε καμία να ανησυχεί στα παιδικά της χρόνια μήπως κάνοντας φασαρία, ξυπνήσει τη μαμά που κοιμόταν το μεσημέρι μετά τη δουλειά; Ελάτε να το πούμε όλες μαζί: No. Ο ύπνος του μπαμπά ήταν πάντα το πολυτιμότερο αγαθό και η διαφύλαξη του με κάθε κόστος, αποτελούσε απαράβατη αρχή για κάθε σπίτι.
Ερχόμαστε στο σήμερα με ένα τσουπ. Το συγκεκριμένο Bonus quote ακολουθεί και αυτό την ίδια απαράβατη θέσφατη αρχή: Τι πρέπει να κάνεις και να μην κάνεις για να μην σε τιμωρήσει ο άλλος, φεύγοντας με γκαλόπ. ΟΛΟΙ θέλουμε το σπίτι μας να είναι η φωλιά μας. Το μέρος που μπορούμε να βιώνουμε ασφάλεια, ελευθερία και ηρεμία. Το μέσα που μας προστατεύει από τα όποια πιθανά πυρά του έξω. Ποιος έβγαλε το αναγκόμετρο και έκρινε μετρώντας, ότι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αντίστοιχα δουλεύουν πολύ, αντίστοιχα παλεύουν εξίσου και βάλλονται, ο ένας μόνο να πρέπει επιπλέον να φορτώνεται και την ευθύνη της 24/7 καλοπέρασης του άλλου; Θα πουν κάποιοι, τότε που βγήκε το τσιτάτο ενδεχομένως δούλευε μόνο ο κύριος. Γιατί μάγκα μου, η άλλη στο σπίτι τι έκανε; Δεν καρίκωνε, έπλενε, σφουγγάριζε, ξεσκάτιζε, μαγείρευε και πλείστα άλλα;
Σε αυτή τη ζωή, αν μιλάμε, πράττουμε, κινούμαστε, κάνουμε σεξ, μεταμορφωνόμαστε, διαμορφωνόμαστε με μοναδικό γνώμονα να μην εξαφανιστεί ο άλλος, τότε η ζωή μας θα είναι δύσκολη.
Όπως ακριβώς ήταν και η ζωή πολλών πολλών γιαγιάδων και προγιαγιάδων μας που έβγαλαν όλα αυτά τα δήθεν σοφά σλογκανάκια, πνιγμένες σε μια ακραία πατριαρχική καθημερινότητα που δεν είχαν καν το δικαίωμα να διακρίνουν. Δεν μπορούσαν. Τις εκπαίδευαν ότι αυτό είναι το χτες, το σήμερα και το αύριο και βρες τρόπους, στρατηγικές και μεθόδους να το κάνεις πιο υποφερτό. Ήταν αναγκασμένες να το κάνουν και ας μην μπορούσαν να το δουν. Κι ας είναι πεπεισμένες μέχρι σήμερα ότι οι νέες κοπέλες δεν προσπαθούν καθόλου, θέλουν τα πάντα έτοιμα και δεν καταλαβαίνουν την ιδιαίτερη ανδρική φύση.
Για ένα γάμο, ένα δεσμό, μια σχέση, μια φάση, απασχολούνται δύο. Εργάζονται δύο. Καυλώνουν δύο.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ψυχολογικά case studies προς αποφυγή μαζί με πατροπαράδοτα moto που σκοπό έχουν να βαραίνουν αιώνια την ήδη βεβαρημένη γυναικεία τσάντα.
Συνταγές επιτυχίας υπάρχουν μόνο για τα γεμιστά.
Αν θες ν΄ακούσεις τη συμβουλή της γιαγιάς, προετοιμάσου να ζεις όπως η γιαγιά.
Ιωάννα.
