Πολλές παροιμίες έχουν γραφτεί. Πολλά προϊόντα έχουν επινοηθεί, πολλά άρθρα γενικού χαχαχούχα προβληματισμού, ακόμα και τραγούδια κυρίως σε επίπεδο υπονόησης. Το γυναικείο γεννητικό όργανο έχει καταγραφεί ίσως περισσότερο στη σφαίρα του κοινωνικού small talk διαφόρων ειδών, παρά σε επιστημονική θεματολογία. Όπως και στην ιστορία ενός έθνους, έτσι και σε αυτό, η ισχύουσα τάξη είναι αυτή που διαμορφώνει εν τέλει τις καταγραφές κατά βούληση και με βάση το συμφέρον της. Με λόγια απλά, σε αυτή τη ζωή, κυρίως γνωρίζουμε τι πιστεύουν οι άνδρες για το γεννητικό μας όργανο. Και ρίχνοντας μια απλή ματιά στα δεδομένα, καταλήγουμε ότι αυτά που ξέρουν (σε αντίθεση με αυτά που νομίζουν ότι ξέρουν), είναι ελάχιστα.
Τι εννοούμε όταν λέμε δεδομένα;
Οι παροιμίες όπως αυτές προσδιορίζονται από το Wikipedia, είναι σε πολλές περιπτώσεις «το απόσταγμα μακράς πείρας πολλών ανθρώπων». Κάπως έτσι λοιπόν, βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι έβαλαν κάτω την μακρότατη πείρα τους και κατέληξαν δίνοντας υπερήφανα (τρομάρα τους) ένα kick λαογραφικού υποβάθρου στην πεποίθηση ότι «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται». Δηλαδή έχουμε ένα πρόβλημα, μια ταραχή, ένα συμβάν με βαρύτητα και το αιδοίο ως όργανο ντιριντάχτα, παραδοσιακά ασχολείται με τις καλλωπιστικές του ανησυχίες. Ακόμα πιο λαϊκιστί, κοσμάρα, που εντός της συνωστίζονται ανάλαφροι προβληματισμοί σε αντιδιαστολή με άλλους σημαντικούς του σοβαρού κόσμου.
Γνωστότατο επίσης και το ιδιαίτερα δημοφιλές «το μουνί σέρνει καράβι», το οποίο επισφραγίζει δεκαετίες τώρα μια ακόμα κλασική πατριαρχική αρχή, που σχετίζεται με τη γυναίκα πλανεύτρα και μικρή αισθησιακή αράχνη με τσίτα βλεφαρίδα. Ποιος ο τρόπος να υπερισχύσει άλλωστε το μουνί; Μόνο αν παίξει το χαρτί της πατροπαράδοτης γυναικείας πουτανιάς. Έτσι δεν χρειάζονται επιχειρήματα ή περιττές τοποθετήσεις. Δεν έχει καν σημασία αν έχεις δίκιο ή άδικο, διότι με τα γυναικεία τεχνάσματα, θα το σύρεις το καράβι και καλό ταξίδι.
Άξιο αναφοράς (και βασιλικής μούντζας) και το νεότερο «το μουνί και το χταπόδι, όσο το χτυπάς απλώνει», που η πατρότητα του μάλλον αναζητείται σε κάποιους «πατεράδες» που έφαγαν τα νιάτα τους χαραμοπίνοντας τσίπουρα και θαλασσινούς μεζέδες, πολυετώς αυνανιζόμενοι με περιοδικά όπως το playboy.
Αφήνοντας πίσω την πλούσια και ευφάνταστη (σε σεξιστικές σαχλαμπούχλες) λαϊκή παράδοση του είδους και αναζητώντας άλλες διαμορφωμένες και ισχυρά εδραιωμένες πεποιθήσεις για το γυναικείο γεννητικό όργανο, συμπεραίνουμε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά βρωμερό όργανο. Δεν έχουμε άλλη εξήγηση για την ύπαρξη μιας ολόκληρης βιομηχανίας που έχει στηθεί με σημαντικά κέρδη και με πρώτιστο σκοπό να το καθαρίσει, να το μοσχομυρίσει, να το λουστρογυαλίσει. Προϊόντα για κολπικές πλύσεις (που ουδεμία σχέση έχουν με γυναικολογικές παθήσεις), υπόθετα για δυσάρεστες οσμές, μαντηλάκια για φρεσκαδούρα, πλυστικά και λοιπά κρεμοσάπουνα και λοσίον μαζί με ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών που παλεύουν νυχθημερόν με την ίδια τη φύση ενός οργάνου, που όπως και το ανδρικό, είναι σχεδιασμένο με έναν τρόπο, με συγκεκριμένα υγρά και με συγκεκριμένες φυσιολογικές οσμές.
Η μάχη έχει πάντα έναν σκοπό. Ένα μουνί που θα ευωδιάζει ορχιδέα, λεμονανθούς και τζίνγκο μπιλόμπα.
Όσο ζω, δεν έχω ποτέ ακούσει για μαντηλάκια φρεσκάδας για το πέος και μάλιστα πολύ συχνά οι δυσάρεστες μυρωδιές της έλλειψης υγιεινής σε συγκεκριμένα όργανα, στο μυαλό κάποιων ανδρών είτε δεν σπουδαιολογούνται καν, είτε και αποτελούν συνώνυμο ματσίλας, οπότε μην και τις χάσουμε με ένα ντουζάκι. Να τις κρατήσουμε μην μας φύγουν.
Αυτή η σχεδόν εμμονική τάση του marketing να ευωδιάσει τον γυναικείο κόλπο, δεν έχει προκύψει κατά τύχη. Είναι και αυτή αποτέλεσμα πλείστων θρησκευτικών αντιλήψεων περί μιαρότητας των γυναικών, δαιμονοποίησης (και ανάγκης για μοσχομυριστό εξορκισμό) του γυναικείου γεννητικού οργάνου και απόρροια της all time classic πεποίθησης ότι το μποτέ είναι και πρέπει να είναι γυναικείο ίδιον και η γυναίκα πρέπει να βάζει διαρκώς τα δυνατά της, έτσι ώστε το δικό της αιδοίο να επιλεχθεί από τον εκάστοτε ανδρικό πολιορκητικό κριό.
Προσπερνώντας και το σκέλος της εξαναγκαστικής μεταμόρφωσης σε μάφιν με φρούτα του δάσους του “βρωμερού” αιδοίου, πάμε να δούμε και μερικά στατιστικά δεδομένα, έτσι για να ολοκληρώσουμε τον ενθουσιασμό μας.
Στατιστικές έρευνες* έχουν δείξει ότι το ποσοστό των ανδρών που βιώνει οργασμό κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής πράξης είναι υψηλότερο κατά 28 μονάδες συγκριτικά με εκείνο των γυναικών (61% αχ αχ αχ για τα αγόρια και 33% αχ αχ αχ για τις κυρίες) σε παγκόσμια κλίμακα. Οπότε συμπερασματικά, το αιδοίο με γεύση ροδάκινο οκ, μπορεί να σύρει σύμφωνα με πολλούς καραβάκια, δύσκολα όμως παίρνει τη χαρά που του αξίζει για την τόσο πλούσια λαϊκή λαογραφία του.
Η πλούσια λοιπόν λαϊκή λαογραφία, το marketing, σύσσωμο το γένος και 7 κατασκευαστές πλυντηρίων, έχουν αποφανθεί σχετικά με τις γυναίκες, τα αιδοία τους και τη σχέση αυτών με τον κόσμο. Σε τι έχουν καταλήξει; Το αιδοίο εκτός από μιαρό, ηλίθιο και δολοπλόκο, είναι και ένα ακραία σύνθετο όργανο, κάτι σαν την μαγική πύλη για τη Νάρνια. Με μυστικά κουμπιά ερεθισμού που βρίσκονται μόνο με υπέρηχο και με ανατομικές ιδιαιτερότητες και απαιτήσεις που σε αυτές οφείλονται οι ανύπαρκτοι οργασμοί. Οι μισοί μάλλον σε αυτές. Οι άλλοι μισοί οφείλονται σε γυναικεία ψυχρότητα ή σε γυναικεία ξενερωσιά, έτσι γενικά.
Πολύ βολικό.
Πολύ βολικό για έναν κόσμο χτισμένο πάνω στην απαράβατη αρχή της ανδρικής ικανοποίησης.
To sum up, από ότι αποδεικνύεται, αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας ο ανδροκρατούμενος, έχει πολλά να πει και τα λέει ανενδοίαστα για το αιδοίο, κυρίως με σκοπό να φορτώσει πάνω του αμαρτωλές συμφορές, να το ενοχοποιήσει, να το περιθωριοποιήσει, να το ξεβρωμίσει, να το μεταμορφώσει.
Με τόση πολυετή και πολύτιμη γνώση, κάποιος (μάλλον κάποια) θα περίμενε ότι ίσως αυτός ο κόσμος, ήξερε και πως να το ερεθίσει.
Όμως είναι μάλλον εξαιρετικά ευκολότερο να βγάλεις εκατομμύρια παροιμίες που κρατάνε χρόνια και χρόνια, να φτιάξεις αμέτρητες σειρές προϊόντων, να στηρίξεις μια ολόκληρη θρησκεία και μια ολόκληρη κουλτούρα εναντίον του, από να βρεις που είναι η ρουφιάνα η κλειτορίδα ε;
*Πηγή: Health Web – Το internet της υγείας.
Ιωάννα.
