Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να μιλήσει για την απώλεια.
Δεν ξέρω καν αν είναι κάτι που θα ήθελε κάποιος να ακούσει.

Το πρόβλημα είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη απώλειες.
Απώλειες ανθρώπων που ζουν. Απώλειες ανθρώπων που πεθαίνουν.
Δεν ξέρω ποιες από αυτές στοιχίζουν περισσότερο.
Και μαζί με τους ανθρώπους χάνονται συναισθήματα, χάνονται στιγμές, χάνονται συζητήσεις, χάνονται γεγονότα.

Με κάθε απώλεια χάνεται κι ένα κομμάτι μας. Ένα προσωπικό κομμάτι που είχαμε αφιερώσει στο άτομο που έφυγε. Ένα κομμάτι του εαυτού μας που τελικά ποτέ δεν επιστρέφεται.

Και περνάει ο καιρός και αλλάζει η ζωή και αλλάζουν οι καταστάσεις, όμως δεν αλλάζουν οι απώλειες. Όσοι χάθηκαν, έφυγαν. Κι όσοι έφυγαν, χάθηκαν.

Θα ήθελα λίγο να γκρινιάξω, όπως έκανα όταν ήμουν παιδί και να πω πως δε μου αρέσει να χάνω ανθρώπους άλλο από τη ζωή μου.
Να στυλώσω τα πόδια μου και να βάλω τα κλάματα σαν κακομαθημένο 5χρονο που δεν του παίρνουν γλειφιτζούρι.
Όμως τίποτα δεν αλλάζει.
Κάνεις δεν μου παίρνει γλειφιτζούρι και μένω να κλαίω και να γκρινιάζω, για όσους δεν έχω πια στη ζωή μου.

Λένε πως είμαστε οι άνθρωποί μας, μα εγώ μέσα μου κουβαλάω κόσμο και ντουνιά.
Ποιος από όλους αυτούς είμαι;  Ή μήπως είμαι όλοι αυτοί;
Και πόσοι από αυτούς άραγε να κουβαλούν μέσα τους κι εμένα;

Για κάθε απώλεια, υπάρχει κι ένας άνθρωπος που ξέρεις πως είναι εκεί για σένα.
Κι όμως παρόλα αυτά, ο πόνος της απώλειας δεν μειώνεται.
Δε μοιράζεται η θλίψη.

Και η ζωή προχωράει. Κι ενώ η απώλεια παραμένει κι η πληγή μένει ανοιχτή, κάνεις έναν αέναο συμβιβασμό με τη θλίψη.
Απαγορεύεις στη θλίψη και τη μνήμη να σου «χτυπούν» την πόρτα κάθε μέρα και συμφωνείς μαζί τους να έρχονται όταν εσύ το επιτρέπεις.

Ίσως τελικά να μην είμαστε οι άνθρωποί μας, αλλά οι απώλειές μας.

Μάγδα.