Πράγματα που κάνω όταν μου λείπει η μαμά μου.

Πράγματα που κάνω όταν μου λείπει η μαμά μου.

*κείμενο «κλεισμένο σε συρτάρι» για καιρό

 

  • Στέλνω στην αδελφή μου ηλίθια βιντεάκια με σκυλιά ή γατιά ή μωρά. Είναι σαν να της λέω χωρίς να της λέω: «Θέλω να σου δώσω τρυφερότητα». Εκείνη συνήθως μου απαντάει με παρόμοια και μου λέει χωρίς να μου λέει: «Βλέπω την τρυφερότητα που μου δίνεις και την ανεβάζω σε αγάπη». 
  • Κοιτάζω τη φωτογραφία της όταν ήταν μωρό, που έχω μαζί με τους υπόλοιπους πίνακες. Για ώρα.  
  • Βάζω συγκεκριμένους σταθμούς στο ραδιόφωνο ενώ οδηγώ. Και πάντα παίζει ένα κομμάτι που πρέπει να παίξει. Και πάντα νομίζω ότι επίτηδες έπαιξε το συγκεκριμένο κομμάτι. 
  • Παραγγέλνω να φάω αηδίες απέξω. Και μετά παραγγέλνω pancakes. Ίσως και δύο διαφορετικά είδη.
  • Βλέπω Netflix μέχρι τις 5 το πρωί τρώγοντας όλα τα παραπάνω. 
  • Θυμώνω και φέρομαι απότομα. 
  • Βλέπω ενώ περπατάω φύλλα σε σχήμα καρδούλας ή άλλα σημάδια στο δρόμο σε σχήμα καρδούλας. Και αν δεν είναι έτσι ακριβώς, εγώ πιστεύω ότι έτσι είναι. 
  • Κλαίω. 
  • Της γράφω μηνύματα στο Facebook. Πριν κάποιους μήνες έμπαινα από το λογαριασμό της και μου απαντούσα σε αυτά τα μηνύματα. 
  • Ακούω στο repeat το “Vocalise” από Rachmaninov και το “Έχω έναν καφενέ” του Νταλάρα.
  • Πηγαίνω 2ωρες βόλτες το σκύλο. Και μετά βάζω GPS στο κινητό για να καταφέρω να επιστρέψω σπίτι. 
  • Ακούω μάντρα για peace of mind και release of the pain στο Youtube στο κινητό. Και δεν προσέχω τι λέει το GPS και χάνομαι πάλι. 
  • Απορώ που πέθανε σα να πέθανε χθες, ενώ είναι 1 χρόνος και 3 μήνες. 
  • Ψωνίζω μια σειρά (ή και δέκα σειρές) από παντελώς άχρηστα πράγματα. Και ίσως μια μερίδα ακόμα pancakes. 
  • Πληκτρολογώ το νούμερο του τηλεφώνου της, που εγώ η ίδια έκοψα πριν μήνες. 
  • Κλαίω. 
  • Αντιγράφω συνειδητά τον τρόπο που γελούσε. Και που μιλούσε. Και που σκεφτόταν εδώ που τα λέμε. Και ίσως και που αντιδρούσε κάποιες φορές.
  • Θέλω να αγκαλιάσω την αδελφή μου.
  • Στέλνω λυπητερά λυρικά μηνύματα στους φίλους μου μέσα στη μαύρη νύχτα. Το κάνω όλο και λιγότερο. Και εκείνοι μου απαντάνε με κατανόηση. Όλο και περισσότερο. 
  • Φέρνω στο μυαλό μου στιγμές της παιδικής μου ηλικίας που όλα ήταν κανονικά. Τότε που η αίσθηση ότι όλα θα είναι πάντα έτσι δεν ήταν καν αίσθηση, αλλά δεδομένο ύπαρξης. Και νιώθω σα να με σκεπάζει ένα υπέροχο πουπουλένιο πάπλωμα. 
  • Κλαίω. 
  • Κλαίω περισσότερο. Μέχρι που το μάτι γίνεται σαν κουμπότρυπα. Και τελικά πάω για ύπνο. 
  • Εύχομαι να τη δω στον ύπνο μου. 
  • Χαίρομαι ξαπλωμένη πλέον, όταν σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή σταματάω να κλαίω και πάω για ύπνο. Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι με αγαπάω και με προστατεύω. Όπως έκανε και εκείνη. 
  • Συνηθίζω. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς και δεν θέλω καν να το αναλύσω. Συνηθίζω όμως. 



Ιωάννα. 

TOP