Ψάχνεσαι – Γένους Θηλυκού

Είμαι η Εριφύλλη, 26 χρονών, έχω τελειώσει προπτυχιακές & μεταπτυχιακές σπουδές, έχω μια ικανοποιητική εργασιακή εμπειρία και αυτή την στιγμή έχω βρει μια καλή δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου. 

Και; 

Και ψάχνομαι. 

Ψάχνω ποια είμαι, τι κάνω, που πάω, τι έχει αξία, τι δεν έχει, τι άλλο πρέπει να κάνω, πώς μπορώ να εξελιχθώ. Γενικά ψάχνομαι. 

Και είναι κακό αυτό θα ρωτήσεις; Καθόλου. Περίμενε όμως και θα σου πω που το πάω. Μαζί με μένα και σχεδόν όλες οι φίλες μου που είμαστε πάνω κάτω στην ίδια φάση, ψάχνονται εξίσου. Έρχεται Σεπτέμβρης και γεμίζουν κι αυτές δραστηριότητες, νέα χόμπι, ξένες γλώσσες, πλέξιμο η μία , κεραμική η άλλη κ.ο.κ. 

Και; Θα ξαναρωτήσεις. 

Έχω την εντύπωση ότι η κατάσταση «ψάχνομαι» είναι σαν να έχει μπροστά ένα θηλυκό πρόσημο. Τι εννοώ; Άντρες που γνωρίζω και που αντίστοιχα είναι σε παρόμοια φάση (ηλικιακά κλπ), δε φαίνεται καθόλου να καίγονται για το πού πάνε σε αυτή τη ζωή. Δεν λέω, πασχίζουν ο καθένας με τον τρόπο του να τα καταφέρουν στα επαγγελματικά τους, στα γκομενικά τους, στα οικογενειακά τους κλπ. ΟΜΩΣ δεν βιώνουν αυτή την υπαρξιακή κρισάρα που συχνά αντιμετωπίζουμε αρκετές κυρίες – και για την οποία κατηγορούμαστε σθεναρά προφανώς- γιατί δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά όπου κρίση & υστερία να και η στοχοποιητική  σύνδεση με μια γυναίκα. Να σου πω κάπου εδώ ότι ο γυναικείος οργασμός τον μεσαίωνα αποκαλούνταν υστερία. Ντάξει? Ντάξει.

Επανέρχομαι λοιπόν στην διαπίστωσή μου: οι 25+ γυναίκες ψάχνουν μανιακά να βελτιώσουν την φάση τους – ότι κι αν σημαίνει αυτό για την καθεμία μας- ενώ οι 25+ άντρες not so much. Ψάχνουν πώς θα βγάλουν λεφτά, ναι. Αλλά το ποιοι είναι, πού πάνε, αν είναι αρκετοί, οκ δεν τους γονατίζει κιόλας από καημό, τουλάχιστον συγκριτικά με τα κορίτσια. 

Και άκου τώρα τι σκέφτηκα. Σκέψου οικογένειες με αγόρια και κορίτσια. Έχεις παρατηρήσει ότι τα κατορθώματα των αγοριών ΠΑΝΤΑ υπερτερούν και διαφημίζονται πιο πολύ από των κοριτσιών; Σου’χει τύχει- είμαι βέβαιη- να σου πουν συγχαρητήρια γιατί πέρασες ένα μάθημα, τελείωσες τη σχολή σου, βρήκες δουλειά και να πεταχτεί κάποιος (μαμά – μπαμπάς συνήθως) με την ατάκα:  «ναι, αλλά και ο αδερφός σου…». Ατάκα η οποία δεν πολυπαίζει στο αντίστροφο («ναι, αλλά και η αδελφή σου…») όταν αναφέρονται οι δικές τους επιτυχίες.  

Μήπως λοιπόν, οι φίλοι μας, τα αδέρφια μας, οι σύντροφοί μας και γενικότερα οι άντρες δεν βιώνουν την υπαρξιακή κρισάρα που βιώνουμε οι γυναίκες, καθώς από πολύ μικροί ακούν πολλά πολλά περισσότερα μπράβο για ότι και να κάνουν μικρά ή μεγάλά; Δεν είναι επίτευγμα άλλωστε κάθε οικογένειας – ακόμα και πριν τη γέννησή του- η ύπαρξη ενός αγοριού; Εάν είναι και ο πρωτότοκος δε- έεε ντάξει τον έχει στείλει οριακά ένας από τους 12 Θεούς του Ολύμπου με μια μυστική αποστολή στην Γη ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ- για τέτοια πανηγύρια μιλάμε. 

Don’t get me wrong, δεν λέω να γίνεται το αντίθετο. Κράτα όμως μια ισορροπία χρυσέ μου άνθρωπε. Παίνευε το γιοκαρίνι σου, παίνευε όμως και την κοράκλα λύσσα μαύρη και κακιά.  

Άρα, μήπως, λέω μήπως, ο λόγος που οι 20something άντρες δεν πεθαίνουν κι από την αγωνία για το τι θα απογίνουν, είναι γιατί έχουν συνηθίσει και μόνο που υπάρχουν, να είναι επίτευγμα άξιο συγχαρητηρίων; Μήπως επίσης, δεν κάνουν second guess τις αποφάσισεις τους καθώς από μικροί έχουν μάθει να ακούν μπράβο για τα πάντα; 

Μήπως λοιπόν, να επαινούμε αντίστοιχα και τα κορίτσια μπας και έχουν ένα όπλο παραπάνω να αντιμετωπίσουν την αμφισβήτηση που σχεδόν σε κάθε κοινωνικό /επαγγελματικό section συναντούν σχεδόν σε όλον τον βίο τους; Μήπως, να πούμε μια καλή κουβεντούλα έτσι ώστε μεγαλώνοντας να βρουν τα κουράγια να ξετυλίξουν το μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους χωρίς να φοβούνται συνέχεια ότι είναι λίγες; 

Εριφύλλη.