Έχω μια θεία από την Κρήτη, η οποία πριν αρραβωνιαστεί (όχι τα φτιάξει, να συνεννοούμαστε) με τον μακαρίτη τον θείο μου, είχαν νταραβέρι 5 χρόνια.  5 ΧΡΟΝΙΑ. Ξέρετε τι εννοούσαν τότε στην Κρήτη με την έκφραση νταραβέρι 5 χρόνια;

Κοιτιόντουσαν. Κοιτιόντουσαν επί 5 χρόνια οι άνθρωποι, άντε και καμιά φορά εκείνη έβγαινε με την αδελφή της βόλτα και εκείνος, καμία 500 μέτρα πίσω, ακολουθούσε για να απολαμβάνει έστω και μια σταλίτσα το βάδισμα της και να φαντάζεται. 

Εν ολίγοις υπήρχαν ουκ ολίγες εποχές που οι άνθρωποι για να μπορέσουν έστω και κατά προσέγγιση να χαϊδευτούν, έπρεπε the least να αρραβωνιαστούν. 

Εξ ολοκλήρου διαφορετικά κοινωνικά πλαίσια, εξ ολοκλήρου διαφορετικά γκομενικά προβλήματα. 

Ανήκω σε μια γενιά που ο απόηχος του πεπαλαιωμένου στερεοτύπου περί γάμου ως απόδειξη για το ότι μια γυναίκα τα κατάφερε στη ζωή της, υπάρχει και καθορίζει δυστυχώς ακόμα επιλογές.

Ζω άλλωστε και σε μια χώρα που αγαπά να διαιωνίζει αυτό το στερεότυπο.

Αισθάνομαι όμως, ότι ανήκω και σε μια γενιά ελαφρώς φοβική με τους πατροπαράδοτους δεσμούς, που ο μύθος του αιώνιου γάμου καταβαραθρώθηκε νωρίς από πλείστα διαζύγια γονιών (καλά και επειδή μεταξύ μας, μιλάμε και για τον πλέον απαρχαιωμένο θεσμό της γης).

Σε ό,τι αφορά τα των γονέων, έκαναν εξαιρετικά πράγματα, ζωή να έχουν, όσοι έχουν ακόμα. 

Συγχρόνως τα έκαναν χάλια σε άλλα τόσα συμπεριλαμβάνοντας και τα προσωπικά τους.

Και δεν είναι τα διαζύγια που το αποδεικνύουν. Είναι ότι αρκετοί πέρασαν χειρότερα στο γάμο παρά στο διαζύγιο τους. 

Και εμείς ήμασταν εκεί και τα είδαμε όλα να συμβαίνουν. 

Πολλοί από εμάς περάσαμε τα twenties μας, παρασυρμένοι από το ανέμελο της ηλικίας και το στοιχειωμένο της εσωτερική φοβίας, με σχέσεις απολύτως ακατάλληλες και ιδιαιτέρως καυλέρες. Ή απολύτως καυλερές και ιδιαιτέρως ακατάλληλες. Το ίδιο κάνει. 

Φτάσαμε στα early thirties μας νιώθοντας ακόμα 26 για τουλάχιστον 5 με 8 ακόμα χρόνια. Λίγο να ξεφορτωθούμε 1-2 (ή και παραπάνω) τοξικές σχέσεις, λίγο να κάνουμε την απαραίτητη ψυχοθεραπεία μετά για να βρούμε ξανά το κέντρο βάρους μας, φτάσαμε λίγο πριν τα 40. Χωρίς αυτό που ο λαός αγαπά να ονομάζει: “σοβαρή” σχέση. 

Και να που ξεμπέρδεψες από τις τοξικότητες και να που λίγο κέντραρες με την ψυχοθεραπεία και να που είσαι λίγο πριν τα 40 και ως εκ του θαύματος, την κάνεις τελικά τη φοβερή ενήλικη σχέση. 

Ζητωκραυγάζουν φίλοι και κυρίως συγγενείς που μύρισε νυφικό από χιλιόμετρα, ζητωκραυγάζεις και εσύ όχι για τα τούλια, αλλά γιατί πώς να το κάνουμε. Είναι ακριβά αγαθά, η αγάπη, η ασφάλεια και η ηρεμία. 

Και κάπου ανάμεσα σε κοινό πάπλωμα και σκέψεις για πράγματα του μέλλοντος που ποτέ δεν έχεις ξανακάνει, το συνειδητοποιείς. 

Δεν είναι μόνο ότι δεν έχεις ιδέα πως στην ευχή παίζεται μια “σοβαρή” σχέση, γιατί πέρασες τη μισή σου ζωή σε ανωριμότητες, χολυγουντιανά σενάρια με μεγαλειώδες τέλος και υστερίες. Δεν είναι μόνο ότι αυτό που σε έπεισαν και μεταξύ μας έχεις σχεδόν πειστεί ότι το θες το χιλιοτρέμεις (γάμοι, παιδιά και τα λοιπά). Είναι ότι για κάποιο λόγο, μέσα σου διαδραματίζεται ένα διαρκές αυτοσαμποτάζ. Όλοι λέμε ότι θέλουμε να ζευγαρώσουμε, αλλά το ζευγάρωμα απλό πράμα δεν είναι. 

Ιδίως αυτό που πάει να γίνει, για πάντα. 

Οπότε άκου, σ’αγαπώ αλλά τρέμω. Τρέμω μήπως δεν θέλεις να ζήσουμε μαζί και τρέμω μήπως κάποια στιγμή μου το ζητήσεις. Τρέμω μήπως περάσει ο χρόνος και τα ωάρια μου αποδυναμωθούν, τρέμω όμως κιόλας γιατί δεν ξέρω αν θέλω να μπω στην πίστα της μητρότητας. 

Φοβάμαι με φόβους που σέρνουν πάνω τους απογοητεύσεις χιλιάδων γυναικών πριν από μένα, της μάνας μου, της γιαγιάς μου, αλλά κι άλλων που δεν ξέρω και δεν ξέρω γιατί έχω βρεθεί στη θέση να τις εκπροσωπώ όλες.

Φοβάμαι μην δυστυχήσω μακριά σου αν χωρίσουμε, φοβάμαι όμως μην δυστυχήσω και κοντά σου. 

Φοβάμαι μην δεν γίνω καλή μάνα, καλή σύντροφος και τρέμω συγχρόνως μην με απογοητεύσεις και ταλαιπωρηθώ με διαζύγια ή μήπως βαρεθώ από συνήθεια να πάρω διαζύγιο και μείνω εκεί μαζί σου και απλά γερνάω.

Φοβάμαι. Και αυτός ο φόβος μου με κρατάει κάποιες φορές κοντά σου κι άλλες με διώχνει μακριά. 

Φοβάμαι μήπως απλά δεν είσαι ο κατάλληλος αλλά πιο πολύ από όλα, φοβάμαι μήπως είσαι και ο φόβος μου τα εκτινάξει όλα στον αέρα. 

Όταν γνωρίσεις τον κατάλληλο σύντροφο, όλα ρέουν απλά. ΣΟΒΑΡΑ; Ποιος διασκόρπισε στον κόσμο αυτή τη γελοία προβοκατόρικη θεωρία; 

Αλλάξτε τις θεωρίες, μεγαλώσαμε. Και φοβόμαστε. Άνθρωποι είμαστε και φοβόμαστε και συχνά τα κάνουμε άνω κάτω και παλεύουμε να τα ξεκάνουμε και αυτή την πάλη, την άδολη, την τίμια, αυτή την πάλη με τους φόβους, αυτήν ονομάζω αγάπη. Αυτήν ονομάζω πίστη.  

Και μαζί με τα σκατά που ενίοτε τα κάνω και τα κάνεις και προσπαθούμε  κάθε φορά να τα μαζέψουμε, αυτήν σου προσφέρω, γιατί σ’αγαπώ χωρίς όμως να πάψω ποτέ ποτέ ποτέ ν΄αγαπώ εμένα λίγο περισσότερο.  

Ιωάννα.