Στον γυναικολόγο

Στον γυναικολόγο

Στον γυναικολόγο πας αν έχεις γεννηθεί με αιδοίο. Συνήθως, η όλη φάση με τον γυναικολόγο ξεκινάει με το που ξεκινήσεις να έχεις σεξουαλικές επαφές με διείσδυση πέους στον κόλπο σου.

Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινάει νωρίτερα και οι γυναικολόγοι να σε ενημερώνουν για την περίοδο, τα σεξουαλικά σου όργανα, την προφύλαξη, την αντισύλληψη, τη συναίνεση. Εγώ όμως τουλάχιστον δεν έχω ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε ποτέ το έχω ακούσει. 

Στον γυναικολόγο λοιπόν θα πας όταν έχεις αιδοίο και έχεις σεξουαλικές επαφές με διείσδυση πέους. Αν δεν έχει τύχει να κάνεις σεξ με πέος ή δεν θέλεις να κάνεις σεξ με πέος, τότε κατά πάσα πιθανότητα, ο γυναικολόγος θα σου πει ότι δεν μπορεί να σε εξετάσει κολπικά για να μην πειράξει τον παρθενικό σου υμένα. Και εδώ ξεκινάει νωρίς νωρίς ο πρώτος εκνευρισμός. Γιατί; Γιατί λόγω κάποιου ηθικού άγραφου νόμου, πολλά άτομα με κόλπο δεν εξετάζονται επαρκώς αν αντιμετωπίζουν κάποιο ζήτημα, για λόγους που συχνά σχετίζονται με τη φοβερή κοινωνική κατασκευή της ακόμα φοβερότερης παρθενιάς.  

Βέβαια σε αυτό το κείμενο δεν επιθυμώ να μιλήσω γι’ αυτό. Αυτό που θέλω να κάνω, είναι να μιλήσω για κάποιες συμπεριφορές κάποιων γυναικολόγων απέναντι σε γυναίκες. Σε γυναίκες που πάνε για τον ετήσιο έλεγχο τους, σε γυναίκες που πονάνε, σε γυναίκες που δεν επιθυμούν να κυοφορήσουν, σε γυναίκες που το επιθυμούν πολύ, σε γυναίκες που έχουν περίοδο και σε γυναίκες που δεν έχουν. Μιλάω λοιπόν για το μισό πληθυσμό του πλανήτη. Και σίγουρα δεν μιλάω για όλους τους γυναικολόγους. 

 

Για να αποφύγω λοιπόν γενικεύσεις, θα περιγράψω δικές μου εμπειρίες, που λόγω “τεχνικών” προβλημάτων είναι και μπόλικες.

 

Η πρώτη φορά που πήγα σε γυναικολόγο ήταν με την μητέρα μου, στα 17 μου. Τότε ακόμα ζούσε ο μαιευτήρας που την ξεγέννησε και πήγα εκεί. Πήγα γιατί πονούσα και η διάγνωση ήταν μύκητες. Δε μου μίλησε για κάτι άλλο. Ούτε λέξη. Μου έδωσε τη συνταγή και φύγαμε.

 

Η επόμενη φορά που πήγα σε γυναικολόγο ήταν στα 20, επειδή φοβόμουν μήπως ήμουν έγκυος, καθώς είχε σπάσει το προφυλακτικό. Εκείνος ο γυναικολόγος μου ζήτησε να κάνω εξετάσεις αίματος όπως και τις έκανα. Δεν ήμουν έγκυος. Στην εξέταση ωστόσο, ζήτησε να αφαιρέσω το σουτιέν μου για να δει το στήθος μου. Δεν μου εξήγησε τίποτα σχετικά με τη διαδικασία και απλά αφού έκανε πατ πατ στο στήθος μου, μου είπε να φοράω σφιχτό στηθόδεσμο για να μην πέσει. Ήμουν 20 ετών, ήταν το 1997 και εγώ δεν είχα ιδέα. Τυφλή εμπιστοσύνη στον γιατρό.



Το διάστημα 1998-2002 έλλειπα ευτυχώς στο εξωτερικό και επισκεπτόμουν δωρεάν, κλινική για γυναίκες όπου έκανα τους τακτικούς και μη γυναικολογικούς μου ελέγχους, χωρίς προβληματισμούς. Μου φέρονταν με ευγένεια και σεβασμό. Έκανα τα τεστ παπ και τις εξετάσεις για ΣΜΝ απροβλημάτιστα και χωρίς να με φέρνει το ιατρικό προσωπικό σε δύσκολη θέση. Ήταν άλλωστε γυναικεία κλινική και απασχολούσε κυρίως γυναίκες.

Επέστρεψα στην Ελλάδα και εκτός του ότι η σεξουαλική μου ζωή άλλαξε άρδην από την αντιμετώπιση που είχα από τους Έλληνες εραστές μου (κανέναν σεβασμό στο θηλυκό σώμα μου, στις σεξουαλικές μου επιθυμίες, στον οργασμό μου κτλ) άλλαξε και η αντιμετώπιση που είχα από τους γυναικολόγους. Αυτή ήταν και η στιγμή που ξεκίνησα να συνειδητοποιώ ότι κάτι πάει πολύ λάθος με όλη αυτή τη φάση. 

Αρχικά με το που πάτησα τα 30, ξεκίνησε μια απίστευτη εμμονή που αφορούσε στο ότι έπρεπε επειγόντως να μείνω έγκυος. Περιληπτικά αναφέρω ατάκες που έχω ακούσει από γυναικολόγους κατά καιρούς:

“ΤΩΡΑ πρέπει να μείνεις έγκυος, τι περιμένεις;” 

“Αφού δεν έχεις σύντροφο, να υπολογίσεις τις γόνιμες μέρες σου, να βγεις ένα βράδυ, να κάνεις σεξ με κάποιον και να μείνεις έγκυος.”

“Αν δεν θέλεις να το κάνεις αυτό, έχουμε τράπεζα σπέρματος εδώ.”

Έναν τον είχα παρακαλέσει από την αρχή να μην μου πει κι αυτός να μείνω έγκυος και απάντησε: “Αφού δεν είσαι ακόμα παντρεμένη, δεν χρειάζεται να μείνεις έγκυος”. 

Μετά που παντρεύτηκα και του είπα ότι δεν θέλω παιδιά είπε: “Μα είναι δυνατόν να μην κάνεις παιδί;”. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, μπήκα σε μια διαδικασία να σκέφτομαι μήπως πρέπει να μείνω έγκυος. Ακόμα καλύτερα, μήπως τελικά θέλω να μείνω έγκυος και δεν το έχω καταλάβει. Μήπως είμαι «χαλασμένη» και δεν λειτουργώ καλά ως γυναίκα και μήπως θα έπρεπε να θέλω να γίνω μάνα αλλά δεν το συνειδητοποιώ και αργότερα θα το μετανιώσω πικρά;

Μπήκα σε όλη αυτή την κατάσταση, περισσότερο από περιέγεια να δω μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Πήγα λοιπόν σε γιατρό γονιμότητας και μου είπε ότι πρέπει να κάνω υστεροσαλπιγγογραφία και ότι αυτό δεν είναι κάτι, όλες το κάνουν.

Την έκανα, χωρίς μέθη, νάρκωση ή παυσίπονο. Ο πόνος ήταν ό,τι χειρότερο έχω νιώσει σε πόνο. Χειρότερο από κολποσκόπηση με βιοψία. Εκεί βρήκαν ότι είναι απίθανο να μείνω έγκυος και αν το θέλω, να σκεφτώ την τεχνητή γονιμοποίηση. Τους έλεγα ότι δεν είναι κάτι που επιθυμώ τόσο ώστε να μπω σε αυτή τη διαδικασία και ότι είμαι ήδη 40 ετών (να πούμε εδώ ότι από τα 35 η εγκυμοσύνη θεωρείται επικίνδυνη ή τουλάχιστον αυτό επικοινωνείται), ότι δεν θέλω να εμπλακώ με ορμόνες, εγκυμοσύνη, εξετάσεις, γέννα. Ότι δεν θέλω παιδιά, ότι δεν επιθυμώ να βιώσω τη μητρότητα. Εγώ. Όχι όλες οι γυναίκες του κόσμου. Εγώ. Για μένα μιλούσα. 

Αυτό φυσικά αντιμετωπίστηκε ως κάτι το ανήκουστο. Με κοιτούσαν σα να είμαι εντελώς αλλοπρόσαλη. “Ε τότε να καταψύξεις τα ωάρια σου! Μια χαρά είναι οι εξετάσεις σου! Είσαι γόνιμη απλά οι σάλπιγγές σου είναι μη βατές.” 

“Μα γιατί δεν καταλαβαίνετε ότι δεν θέλω;” Όταν είπα κάτι τέτοιο σε δύο γιατρούς, ο ένας μου ζήτησε να τον ενημερώσω αν θέλω να υιοθετήσω για να με βοηθήσει, ενώ ο άλλος θεώρησε ότι θα θέλω να υιοθετήσω και μου πρότεινε να μου βρει μωρό «δικό μας» και όχι «ξένο».  

Μετά από ένα διάστημα, κι όταν πλέον κάνω σαφές στους γυναικολόγους που μέχρι στιγμής έχω επισκεφτεί ότι δεν επιθυμώ εγκυμοσύνη, παρατηρώ κάτι σαν αδιαφορία για όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να προβληματίζουν ένα άτομο με κόλπο. Ασθένειες, ΣΜΝ, καρκίνο, ενδομητρίωση, αδενομύωση, πολυκυστικές ωοθήκες, κολεόσπασμος και άλλες παθήσεις όπου όταν ένα άτομο αντιμετωπίζει χρειάζεται τη συμβολή και τη συμβουλή ενός γιατρού. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτό που εισέπραξα είναι ότι δεν τους πολυαφορούσα. 

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, δύσκολες έως ακραίες εμπειρίες με γιατρούς, αλλά δεν θα το κάνω. Αυτό που θα επισημάνω είναι ότι σε μία γυναικολογική εξέταση αλλά και σε μία οποιαδήποτε εδώ που τα λέμε εξέταση, απαραίτητη θεωρείται η ύπαρξη μιας υγιούς σχέσης με κατανόηση, εμπιστοσύνη και καλή επικοινωνία με τον γιατρό. Επίσης ότι κατά τη διάρκεια ιδίως μια γυναικολογικής εξέτασης, ο γιατρός πρέπει να ενημερώνει και να επεξηγεί την κάθε φάση και την κάθε κίνηση του όπως πχ  “τώρα θα σου τοποθετήσω τον κολποδιαστολέα” εννοείται ζητώντας συναίνεση σε κάθε βήμα από την εκάστοτε ασθενή, διασφαλίζοντας έτσι την αίσθηση ασφάλειας και άνεσης για εκείνη.  

Αυτά τα ιατρικού ενδιαφέροντος είχα να μοιραστώ koritsia μου.

Κλείνοντας, εύχομαι να συμπεριληφθεί κάποια στιγμή στην ιατρική εκπαίδευση και ένα απαραίτητο εκπαιδευτικό σκέλος που θα αφορά στην ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων αλλά και ενσυναίσθησης, καθώς και μια σειρά από σοβαρά μαθήματα φεμινισμού γιατί όχι, ο κάθε γιατρός δεν είναι η απόλυτη εξουσία. Και όχι ο κάθε γιατρός δεν είναι η απόλυτη αυθεντία. Και σίγουρα ΟΧΙ, ο κάθε γιατρός δεν έχει δικαίωμα να λέει και να κάνει ό,τι θέλει στο σώμα και την ψυχή σου. Τρία όχι στη σειρά, μου ακούγονται αρκετά. 

 

Μαρίνα.

TOP