Διαβάζεις έναν τίτλο σαν αυτόν. Σχεδόν πωλησιακό τίτλο που αφορά σε γυναικείες ηλικίες συνήθως ενοχοποιημένες κοινωνικά. Μάλλον σε γεμίζει προσδοκίες για μεγάλες αποκαλύψεις το κειμενάκι ή τουλάχιστον για κάποια δυνατά wisdom pearls που φέρνει η τέταρτη δεκαετία ζωής.  

Η αλήθεια όμως είναι ότι αφού κλείσεις τα 40 και για να είμαστε και ακριβείς, αφού κλείσεις τα 41 (εγώ), συνειδητοποιείς κάτι που δεν ξέρω αν είναι απλό ή σύνθετο. 

Συνειδητοποιείς ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό είσαι εσύ. Η ίδια εσύ. Εκείνη που ήσουν στα 27 και εκείνη που ήσουν στα 32 και εκείνη που ήσουν πριν δύο λεπτά, όταν ήσουν 38. 

Μέσα σου κι ας ακούγεται κοινότυπο, κάποια πράγματα παραμένουν σαν αίσθηση ακριβώς τα ίδια. Σχεδόν σου ακούγεται μυστήρια η ηλικία σου. Δεν την πολυκαταλαβαίνεις. 

Πολύ συχνά όταν οδηγώ, κοιτάω το χέρι μου στο τιμόνι (κοίτα τον δρόμο κυρία μου). Βλέπω αυτό το χέρι και βλέπω το δαχτυλίδι και βλέπω το τιμόνι και αναρωτιέμαι. Ποιο χέρι είναι αυτό που φοράει δαχτυλίδι και οδηγάει ένα αμάξι και διασχίζει τη Μεσογείων; Γιατί εγώ αποκλείεται να είμαι.

Εγώ είμαι πολύ μικρή. Αποκλείεται να έχω πάρει ήδη δίπλωμα, αποκλείεται να έχω παντρευτεί, αποκλείεται να ζω μόνιμα στην Αθήνα.  

Πηγαίνω στο γραφείο. Άνθρωποι που συνεργαζόμαστε μου λένε όμορφα λόγια. Με ευχαριστούν που τους έχω μάθει πράγματα. Κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου. Σε μένα το λένε; Εγώ είμαι πιο μικρή από αυτούς. Πως γίνεται; Κάνω μια συνέντευξη σε έναν καινούριο συνεργάτη μικρότερης ηλικίας και μου μιλάει στον πληθυντικό. Σε μένα απευθύνεται; Μιλάω αντίστοιχα στον πληθυντικό σε άτομα που εν τέλει είναι τύπου 2 ή 3  χρόνια μεγαλύτεροι από εμένα. Γιατί τους μιλάω στον πληθυντικό; Θα σκέφτονται ότι είμαι τρελή. Δεν είμαι η Τζένιφερ Λόπεζ να φαίνομαι 30 χρόνια μικρότερη. Είμαι εγώ που φαίνομαι αυτό που είμαι και μια χαρά σε σχέση με αυτό. Γιατί επιμένω να μιλάω στον πληθυντικό; Οκ, είναι η ευγένεια αλλά κυρίως είναι η αίσθηση. Μα είμαι 27. Γι΄αυτό σου μιλάω στον πληθυντικό. Νιώθω και νομίζω ότι είμαι 27. 

Όταν ο άντρας μου έκλεισε τα 46, είπα αστειευόμενη στη φίλη μου στο τηλέφωνο αν μπορεί να διανοηθεί ότι είμαι με έναν κύριο που είναι σε αυτή την ηλικία. Ποια ηλικία βρε χριστιανή μου είπε, σε περνάει απλά 5 χρόνια. Ναι αλλά είναι 46. Ναι και εσύ 41. Πάλι κοίταξα πίσω από την πλάτη μου. Σε μένα μιλάς; Εγώ είμαι 27. 

Δεν θυμάμαι ειλικρινά να πω αν έγινε κάτι ιδιαίτερο στη συγκεκριμένη ηλικία και έχω κολλήσει πάνω της τόσο πολύ. Και δεν είναι ότι παλιμπαιδίζω (ή μήπως το κάνω;), είναι αυτή η αίσθηση πάλι. 

Η αίσθηση που πολλές φορές με κάνει να νιώθω σαν μικρό κοριτσάκι που παίζει τη μεγάλη. Και ζει σε ένα σπίτι που μένουν μεγάλοι, εργάζεται σε μία δουλειά παριστάνοντας τη μεγάλη, φοράει ρούχα και βάφεται σαν να είναι μεγάλη. 

Οπότε να τι παίζει πάρα πολύ όταν κλείσεις τα 40. Τίποτα. Όπως τα ήξερες. Εσύ τι άλλα νέα;

Και μετά, το σκέφτομαι λίγο περισσότερο. Και λέω, καλά ρε παιδί μου, τόσα χρόνια, τόσα έργα,  τίποτα δεν διαφοροποιήθηκε; Τίποτα δεν έμαθες; Και θυμάμαι ότι ναι. Κάτι έμαθα, κάτσε να στα γράψω μήπως τα φρεσκάρω κι εγώ καλύτερα. 

Πολλά που νομίζεις ότι είναι 100% δικά σου χαρακτηριστικά γνωρίσματα προσωπικότητας, γούστα, πεποιθήσεις, φόβοι, αγωνίες, patterns κλπ, δεν είναι καν δικά σου. Είναι της μαμάς σου, του μπαμπά σου, της προγιαγιάς σου, του τρόπου που μεγάλωσες, της ατάκας που ανάλαφρα ειπώθηκε μπροστά σου όταν ήσουν μπεμπέκι και εσύ την κράτησες σαν τίμιο ξύλο, αλλά μάλλον μαλακία ήταν γιατί δεν λειτούργησε ποτέ προς όφελος σου επί της ουσίας και αυτός που την είπε παίζει να μην την είπε καν με σκοπό να την κάνεις εσύ παντιέρα ζωής. Μόλις κάνεις ψυχοθεραπεία θα το αντιληφθείς. Πολύ συχνά, κοπανιέσαι στα γκομενικά, στα επαγγελματικά, στα υπαρξιακά, για ζητήματα που είναι κάποιου άλλου και όχι δικά σου. 

Πράγματα που πίστευες ότι είναι ικανά να σε σκοτώσουν αν συμβούν, τελικά δεν σε σκοτώνουν. Ναι, αυτά τα άγρια, τα πιο σκληρά. Αυτά που μόνο που τα σκέφτεσαι τώρα κλαις. Θα μείνεις ζωντανή όσο άγριο και σκληρό κι αν ακούγεται κι αυτό. Θα ζεις λοιπόν και θα πονέσεις του σκοτωμού, θα αλλάξουν πολλά, αλλά θα ζεις. Δεν θα πεθάνεις. Θα τα αντέξεις, τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά. 

Σε κάποια πράγματα υπάρχει όριο που έρχεται και με την ηλικία. Όχι μόνο με αυτήν αλλά και με αυτήν. Πολλές από τις αγαπημένες σου ασχολίες, παίζει μετά να τις βαριέσαι οικτρά. Να σε κουράζουν οικτρά. Ανάμεσα σε αυτές και η ενασχόληση με μόνιμα τοξικούς ανθρώπους. Μυαλό 100% μπορεί να μην βάλεις, αλλά βαριέσαι. Να αφιερώνεις τόσο χρόνο και δάκρυ, έρχεται η στιγμή που απλά το βαριέσαι. Και το σταματάς (εδώ, βοηθάει σημαντικά και η ψυχοθεραπεία).

Υπάρχει περίπτωση να έρθει μία φάση (ή και πολλές) που θα τραβήξεις μια γραμμή τελείως διαφορετική στον φοβερό χάρτη της προδιαγεγραμμένης σου (όπως τουλάχιστον πίστευες ότι ήταν) ζωής. Και τελικά να κάνεις παιδί ενώ ποτέ δεν ήθελες. Ή να μην κάνεις παιδί, ενώ πίστευες πάντα ότι αυτό θα συνέβαινε. Ή να μετακομίσεις στην Αίγινα για να κάνεις μαρμελάδες ενώ ήσουν πάντα hardcore καριερίστα. Ή να φύγεις στο εξωτερικό και τελικά να γυρίσεις πίσω γιατί δεν σου άρεσε τόσο. Ή να πας για ένα σύντομο ταξίδι και να μείνεις στο εξωτερικό για δέκα χρόνια. Υπάρχει περίπτωση να παιχτούν σκηνικά και εξελίξεις που θα τα νιώθεις σαν τελείως κόντρα ρόλους για τον εαυτό που γνώριζες μέχρι τώρα. Αλλά δεν θα είναι. 

Γιατί είσαι 27 αλλά είσαι και 41 και μετά είσαι και λίγο 32 και κάποιες ημέρες είσαι 5 και θέλεις απλά το παγωτό σου και να μην μιλάει κανείς. Είσαι πολλοί και διάφοροι αριθμοί μαζί και πολλοί και διάφοροι άνθρωποι μαζί και πολλά μέρη και πολλές εικόνες και μετά φυσάει ένας διαφορετικός άνεμος και όλα αυτά ανακατεύονται και είσαι καινούρια και γυαλιστερή γιατί μόλις σε επινόησες ξανά από την αρχή. Τουλάχιστον για λίγο. Για τώρα. 

Ωστόσο συγνώμη; Αυτά είναι wisdom pearls; Ποιο wisdom καλή μου γυναίκα; 

Αφού είμαι 27.- 

Ιωάννα.