Πώς πήρα την απόφαση να αφήσω όλη την σταθερότητα της ζωής μου, που είχα χτίσει με κόπους και βάσανα 26 χρόνια τώρα; Δεν ξέρω. Ξέρω πάντως πως δεν γινόταν και να μην τα αλλάξω. Να μην δοκιμάσω, να μην φύγω από το καλούπι.

Το έκανα το «χρέος» μου και μάλιστα θεωρώ καλά. Πήρα τα πτυχία μου, πήρα τις προϋπηρεσίες μου και όλα τα παράσημα της καλής μαθήτριας, καλής εργαζόμενης, καλής κόρης. Κι όμως τίποτα δεν με γέμιζε. Είχα βρεθεί σε μια καθημερινότητα που εγώ συνειδητά είχα χτίσει κι όμως ένιωθα ότι μου την έχει επιβάλει κάποιος άλλος, ότι αντιβαίνει τόσο πολύ με όλο μου το είναι. 

Το δούλευα καιρό, δεν μπορώ να σου πω ότι ξύπνησα μια μέρα και είπα πάω Παρίσι. 

Κι όμως έτσι έγινε. Έφτασα κάποια στιγμή στα όρια μου. 

Νομίζω τα πρώτα καμπανάκια ήταν η ψυχολογία μου, τα χωρίς λόγω νεύρα, η αίσθηση της αδικίας, η αντίληψη ότι σε εμένα συμβαίνουν όλα τα άσχημα στη ζωή. Μετά ήρθαν τα ψυχοσωματικά. Πολύ μετά, τα έβαλα κάτω και είπα «τι δεν σου αρέσει και ποιος σε εμποδίζει να το αλλάξεις;».

Στην αρχή με έτρωγε. Πώς θα ακουστεί όταν θα πω ότι τα αφήνω όλα; Θα με περάσουν για τρελή, για ανισόρροπη, για  τεμπέλα. Δεν γινόταν όμως. Πνιγόμουν. Ένιωθα ότι όφειλα στον εαυτό μου να πάω να ψάξω κάτι άλλο. Δεν το έχω βρει κι ούτε νομίζω ότι το βρίσκεις ποτέ, γιατί δεν είναι ούτε ένα, ούτε πράγμα. 

Όμως, είναι τόσο σημαντικό και ιδιαίτερο συναίσθημα, αυτό της δημιουργικής ελευθερίας. Να δώσεις στον εαυτό σου τον χρόνο και τον χώρο να ανακαλύψει, να γευτεί, να πάρει εμπειρίες. Για κάθε άνθρωπο, μπορεί κάλλιστα να είναι κάτι διαφορετικό. Βαθιά μέσα σου ξέρεις τι είναι και τι θες. Είναι αυτό που σκέφτεσαι λίγο πριν κοιμηθείς, που δεν θες να το πεις στους οικείους σου γιατί θα ακουστεί τρελό. Ναι, ναι. Αυτό πρέπει να ακολουθήσεις.

Όλα αυτά που σε κρατάνε στάσιμο και σε εμποδίζουν, δεν θα είναι εκεί να σε βοηθήσουν να αντιμετωπίσεις όλα τα προβλήματα που σου δημιουργούνται από αυτή την καταπίεση. Η κοινωνία, ο κόσμος που νομίζεις ότι θα πει κάτι για εσένα. 

Το μεγαλύτερο πράγμα παιδιά, είναι ο φόβος. Τι σου είπα τώρα ε; Συγχρόνως όμως, αυτός ο φόβος, μπορεί να γίνει και η κινητήριος δύναμή σου. Μελέτησέ τον λίγο και θα τον καταλάβεις. Θα τον κάνεις δικό σου. Θα καταλάβεις ότι τελικά δεν βασίζεται σε κάτι πολύ ουσιαστικό. Θα δεις ότι δεν είναι κάτι τόσο τρομερό – όσο είναι το να μένεις σταθερός σε μια δυστυχή ή τουλάχιστον μη ευτυχή συνθήκη. Αν τον αναγνωρίζεις τότε οφείλεις να τον κοιτάξεις κατάματα και να του ξεφύγεις.

Να πας έξω και να τολμήσεις, κι ας λένε οι άλλοι- πάντα θα λένε. Βέβαια αυτό που ανακάλυψα είναι ότι αφού τελικά τολμήσεις, τα θετικά σχόλια είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Μάλλον γιατί οι περισσότεροι από εμάς θαυμάζουμε τους ανθρώπους που «σπάνε» – άλλος λίγο, άλλος πολύ- αυτό που έχουμε θέσει σαν νόρμα.  Ή ίσως νιώθεις πλέον τόσο καλύτερα με τον εαυτό σου, που δεν σε νοιάζουν καν τα όποια αρνητικά σχόλια.

Σου έχεις κάνει το πιο όμορφο δώρο: Έχεις ποντάρει στον εαυτό σου. 

Κι ας μην ξέρεις τι θα κάνεις στην ζωή σου, πως θα συντηρείσαι, ποιο είναι το επόμενο βήμα σου. Έχεις την ελευθερία και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό. Ίσως ότι πίστεψες εσένα κι όχι τους άλλους ή τον φόβο σου. 

Ναι. Ίσως αυτό να είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. 

Εριφύλη.